Cape Town!!!

In tijd nog geen anderhalve maand geleden, qua belevenissen lijkt het echt al eeuwen terug… Inmiddels zit ik in een dorp net buiten Nairobi in een Masai gastgezin terwijl ik vrijwilligerswerk doe in een weeshuis hier vlakbij. Mijn maand op Zanzibar was fantastisch en indrukwekkend! Geen toegang tot het internet daar, vandaar de radiostilte.

Ik zal even terugbladeren in mijn dagboek en schrijven over Kaapstad.
Na een dag in even propvolle bus vrijdag 13 juli kwam ik dus aan bij Longstreet Backpackers, waar buddy Katie uit Australië ook was. Ik mocht bij haar en drie Nederlandse boys op de kamer. De volgende ochtend vertrokken de mannen al vroeg om de Tafelberg te gaan beklimmen. Ik wil die berg ook wel bestijgen, maar wil niet dat wildvreemde mensen afhankelijk zijn van mijn slakkengang-tempo. Katie besloot dat ze wel met mij met de kabelbaan wilde, dus samen met Amerikaan Brian stapten wij even later in even taxi. Meneer de chauffeur vertelde ons dat de kabelbaan helaas dicht is vanwege de harde wind…hmmm, jammer! Maar hij had een goede tip, we moesten naar de Biscuit Mill. Hier vonden we allemaal art-winkeltjes en een gigantische hal waar allerlei soorten eten werd verkocht. Het leuke was dat je bij iedere stand gratis mocht proeven! Als backpackers on a budget hebben wij onze buikjes dus gratis volgegeten met lekker brood, vis, verse tapenade, olijven, worst, chocola en ander lekkers en om de dorst te lessen lieten we ons volgieten met en informeren over peperdure wijnen en verschillende soorten bier die we vervolgens niet kochten;) Al met al een heerlijke ochtend!
Hierna reden we naar de Tafelberg in de hoop dat de kabelbaan inmiddels weer werkte, maar dat was helaas niet het geval. Toen zijn Katie en ik vanaf het hostel door Long Street, de bekendste en leukste straat van Cape Town, richting de haven gelopen. Die haven vonden we niet en het begon te regenen dus gauw weer naar huis. Daar hebben we biertjes gedronken, lekker gegeten, foute kaartspelletjes gedaan en de hele avond en nacht gefeest. Het barpersoneel was dermate teut dat ik me op even gegeven moment geroepen voelde om de droge kelen te smeren met goedgevulde gin-tonics en alle drankjes natuurlijk gratis over de bar te laten gaan;)!

Zondag 15 juli, quote uit mijn dagboek: “brak in het kwadraat”! Bovendien regende het dus ik had een goed excuus om de hele dag in bed te liggen met een boek. Rond vijf uur mijn nest uit om eten te halen bij de Food Inn, even soort van gigantische snackbar waar je verschillende soorten eten goedkoop kunt afhalen. Genoten van mijn bak sweet en sour chicken en vervolgens mijn bed weer in gedoken:) Ik had een vreemde nieuwe kamergenoot, een Hongaarse die er een kruisverhoor-gespreksstijl op nahield.
Ik heb ook nog contact gehad met Glen, een kennis van mijn samba-trommel-juf die trommelprojecten doet met jongeren.

Dinsdag de 16e was het nog steeds druilerig. Ik heb dan gewoon niet de neiging om mijn bed uit te springen...en al helemaal niet als het eerste wat ik zie als ik mijn ogen open doe een vreemde Hongaarse is die in doorschijnende tijgerpanty en te korte trui voorovergebogen haar bed op staat te maken.... Na een lekker ontbijtje ben ik aan de wandel gegaan, ditmaal vond ik de haven wel;) Een leuk stukje stad, mooie gebouwtjes, veel souvenirs en restaurants en een groot winkelcentrum. Aangezien het geen topweer was besloot ik naar de bios te gaan, jammer genoeg bleek The Romantics een zemelfilm te zijn, maar goed. Op straat nog even naar zingende Afrikanen geluisterd en toen terug naar het hostel. Daar heb ik voor morgen een tour naar wijnregio Stellenbosch geboekt, leuk! Toen ik later naar bed ging vertelde Hongaarse tijgerlady enthousiast dat zij morgen ook naar Stellenbosch gaat...”leuk” man!;)

Woensdag de 17e moest ik mn roommate ook wakker maken want zij heeft geen wekker. Als ik ergens een hekel aan heb is het mensen wakker maken...Gaat zij ook nog een potje sjaggie lopen doen “ahh ik wil nog niet, het is zo vroeg..”...ja, euh, dan ga je toch niet mee?! Anyway, ff ontbeten en toen werden we opgehaald door bubbly Fern, onze gids voor vandaag. Samen met vijf anderen gingen we naar Stellenbosch. Het was schitterend weer dus de tocht erheen was fantastisch met alle bergen om ons heen. Bij de eerste wijnboer vonden we een plekje buiten in het ochtendzonnetje en daar kwamen (het was tien uur) de eerste zeven flessen aan...champagne! Lekker licht om de dag mee te beginnen:) Echt heerlijk zitten genieten! Bij de tweede farm mochten we naast zes soorten witte en rode wijn ook olijven en olijfolie proeven, wederom heerlijk! Bij de derde boerderij, echt een heel mooi landgoed, gingen we lunchen. In de auto er naartoe hadden we onze bestelling al doorgegeven dus toen we aankwamen stond ons eten klaar. Ik koos Boboti, ik was toch wel benieuwd of onze pakjes van Knorr of Honig of wat het ook is in de buurt komen...ik moet eerlijk zeggen dat onze Nederlandse versie lekker is, maar dit was wel nog lekkerder! Tijdens het eten dronken we natuurlijk wijn, en na het eten gingen we nog meer wijn proeven. Bij de vierde boerderij kon ik mijn geluk niet op, want naast onbeperkt wijn proeven mochten we ook onbeperkt kaas proeven!!! Jaaa!!! Yummm!! Ik rende heen en weer van wijnbalie, waar ik bijzondere dure pittige rode wijnen mocht testen; naar de kaasbalie, waar de mevrouw de kaas niet snel genoeg kon aanslepen! Enigszins aangeschoten gingen we terug richting Kaapstad. Toen we een stel bij hun hotel afzetten konden we nog even genieten van een prachtige ondergaande zon in de zee. Terug bij het hostel moest ik ff gauw ontnuchteren en omkleden, want om 7 uur kwam Glen me halen. Het was leuk om hem te ontmoeten! We reden naar een theater waar de generale repetitie van een toneelstuk was. Best een vermakelijk stuk! Daarna gingen we met vrienden van Glen wat drinken en vervolgens reden wij naar Observatory, waar we sushi hebben gegeten en hebben zitten kletsen over evt. samen een project doen met jongeren. Glen weet dit weekend of er komende week misschien iets plaats gaat vinden. Toen ik thuiskwam stortte ik eigenlijk meteen in, die wijn hakte er toch wel in;)

Donderdag 18 juli, ZON! Jeuj! Dat betekende natuurlijk: Tafelberg!!! Met een taxi naar de kabelbaan waar ik me meteen weer realiseerde waarom ik zo hou van de kleinere, minder toeristische dorpjes... honderdduuzend Indiërs met camera’s die menen dat zij altijd het recht hebben om vooraan te staan en op het beste uitzicht...grrr!! In het bakje heb ik me kapot geërgerd aan een mevrouw die stug aan het draaiende buitenbakje bleef vasthouden terwijl herhaaldelijk was gezegd dat je je daar niet aan moest vasthouden. Zij draaide dus mee en duwde stoïcijns iedereen heel langzaam uit de weg. Bij de derde persoon die geïrriteerd wegstapte had ze door dat ze een idioot was. Jemig wat een idioot! Anyway, mooi tochtje naar boven en eenmaal daar: wow! Wat een uitzicht!! Wow! Echt fantistisch mooi! Ik ben meteen gevlucht van die drukte en aan de wandel gegaan. Een rondje bovenlangs, foto’s maken, naar uitstekende rotsjes klimmen voor betere foto’s en zo was ik zo een uur bezig. Ik besloot te gaan lunchen, maar toen ik de prijzen zag besloot ik dat een zakje pinda’s ook wel genoeg was :S Omdat het zulk mooi weer was vond ik het een goed plan om naar beneden te gaan wandelen. Dus ik kocht een fles water en ging op pad. De afdaling bleek best pittig! Eerst door een nauwe winderige kloof en vervolgens vol in de zon zonder een zuchtje wind. De treden waren hoog en ik ben een mietje, dus ik voelde mijn beentjes behoorlijk. Mensen doen er een uur over, ik had mezelf er twee gegeven, maar was met anderhalf beneden, dat viel dus mee. Op de terugweg kocht ik boodschappen en in het hostel raakte ik aan de praat met Australische Jacqui. We konden het meteen goed vinden, wat een topwijf! Terwijl iedereen naar de Food Inn ging kookte ik braaf mijn eigen maaltje en ‘s avonds zaten we natuurlijk weer gezellig aan de biertjes en foute kaartspelletjes. Samen met Jacqui, Duitse Jelena, Deense Jeppe, Franse Gregory en Braziliaanse broers Bruno en Fabio ging ik later naar een kroeg in Observatory. Lekker gedanst, gedronken en gepoold met de vreemste gast ooit. Daarna nog naar “stamkroeg” Dubliners in Long Street en toen onze bedjes opgezocht.

Donderdag 19 juli: spiiieeerpiiijjjn!!! Maar echt! Man!!! Mevrouw de Hongaarse nam afscheid van me, “good luck, my friends will be impressed to hear about your interesting lifestyle!” zei ze hard lachend met een Borat-accent...Euh...huh? Oké, ook doei...? Raar raar mens!:S
Met een hele bups van het hostel liep ik naar een klein marktje vlakbij ons hostel. Vergelijkbaar met de Biscuit Mill maar dan in het klein. Daar lekker wat gegeten en toen met Jacqui en Gregory aan de wandel gegaan. We zochten een stuk gras in de zon om lekker te gaan liggen. Dat stuk gras vonden we, heel toevallig pal voor het kasteel dat nog op ons “te bezichtigen”-lijstje stond! Check! Lekker liggen relaxen en kletsen. ‘s Avonds de lekkerste hamburgers ooit gegeten bij de Royale Eatery in Long Street en nog ff zitten kletsen in het hostel.

Vrijdag de 20e...inmiddels had ik dus besloten om niet vandaag naar Zanzibar te vliegen. Daar heb ik wel een tijdje over gedacht, maar aangezien ik Kaapstad nog niet geheel had gezien en er misschien een leuk project komt met Glen, had ik besloten om volgende week pas te gaan.
De Braziliaanse broers gingen vandaag naar Cape of Good Hope en Cape Point. Ondanks de regen besloot ik mee te gaan met hen, omdat ik me zo een paar tientjes bespaar op een georganiseerd tripje. De mannen hadden namelijk een huurauto, dus ik kon zo instappen. In de regen reden we via Camps Bay (mooi strand), Hout Bay (ken ik van Andre Rieu die optreedt met kinderen van het Hout Bay Music Project op Youtube) en Chapman’s Peak Drive (moet een ontzettend mooi tochtje door de bergen zijn, als de bergen niet in de wolken zitten;)) reden we naar Simon’s Town. Daar kun je voor 4,5 Euro een pinguin kolonie zien. Wat een ontzettend leuke beestjes!! We zijn er niet lang geweest, maar hebben wel genoten van hun grappige loopje en lieve koppies! Toen reden we verder naar het Cape of Good Hope Park. Daar hebben we wat bakens bekeken en zijn toen naar Cape Point gegaan. Daar liepen ontzettend veel tamme bavianen rond, bijdehandte beesten man! Maar wel heel leuk om te zien! De restaurantjes en winkels hier hebben allemaal iemand in dienst die met een knuppel de wacht houdt en naar-binnen-glippende bavianen wegjaagt. We zijn een heuvel op gelopen vanaf waar we Cape of Good Hope konden zien en ontzettend mooi uitzicht hadden over de zeëen. De mannen renden de heuvel nog verder op richting een vuurtoren, maar ik besloot te schuilen in het winkeltje voor de regen. Terug naar de auto en toen naar Cape of Good Hope gereden. Ook daar weer een rotsje op geklommen, foto’s gemaakt en van de wind genoten. Het was dus eigenlijk rotweer, maar toch maakte dat het ook wel weer mooi. Zo’n ruig landschap met die wind en donkere wolken... We besloten om ditmaal niet verder omhoog te klimmen en dat was maar goed ook...Op vijftig meter van de auto hoorden we een gigantische regenbui aankomen, de hemel barstte letterlijk los. In die paar tellen waren we behoorlijk nat, maar waren blij dat we niet nog op dat heuveltje stonden. Hierna was het eigenlijk wel gedaan in het park. We hebben nog wat rondgereden langs de kust, we zijn op zoek gegaan naar scheepswrakken die op de kaart stonden aangegeven, maar in werkelijkheid gewoon onder de zeespiegel liggen denk ik dan. Op de terugweg zijn we langs een wijnboer gereden om wijn te kopen, in een supermarkt lekker brood en kaas gekocht en daar hebben we met een stel anderen in het hostel van zitten genieten. Ik kon weer eens niet pinnen, dus contact met de Rabo staat op het programma voor morgen! ‘s Avonds wilde iedereen naar de Dubliners, waar ik dus niet zoveel aan vind, dus besloot ik alleen op stap te gaan. Heb me uitstekend vermaakt met een stel Congolezen op Congolese muziek, met wat drankjes en een waterpijp erbij!

Zaterdag 21 juli; wederom brak, man, het lijkt wel of ik in Amsterdam ben;) Ik heb allereerst gebeld met de bank, mijn creditcard limiet was weer bereikt, dus ze gaan hem ophogen. Tevens mag ik opnieuw een adreswijziging doorgeven voor een nieuwe pinpas. Dat had ik eerder gedaan, maar de bankpas was naar Amsterdam gestuurd i.p.v. naar Kaapstad:S Morgen dus hopelijk weer toegang tot mijn centjes...
Met een heel stel uit het hostel ging ik weer naar de Biscuit Mill, tegen gratis eten en drinken zeg ik geen nee natuurlijk. Het was echt zeikweer, we regenden nat en hadden het al gauw gezien. Terug naar de auto trok iedereen een sprintje, maar aangezien ik op slippers liep en sowieso niet kan rennen ben ik zeiknat geregend! Thuis meteen een warme douche, relaxoutfit aan en samen met Jacqui gaan bankhangen. Lekker eten van de Food Inn, toen begonnen aan de restjes wijn van gister die zij tijdens een wijntour had gekocht en natuurlijk belandden we later nog even in de kroeg. Ditmaal vette stampmuziek in de Dubliners, dus ik heb me uitstekend vermaakt:)

Zondag de 22e kon ik nog steeds niet pinnen...en ik kon ook niet bellen met de bank, dus heb geld moeten lenen. Ben samen met Jacqui en Amerikaan Nic weer naar de haven gelopen en verder was het eigenlijk een rustig dagje. Op zondag eet je gratis bij Long Street Backpackers, echte Afrikaanse Veggie Potjie, yumm! Filmpje gekeken en Jacqui naar d’r nieuwe hotel gebracht, zij begint morgen aan een overland track naar de Victoria Falls.

Maandag 23 juli was een bank-dag. ‘s Ochtends werd ik steeds in de wacht gezet en toen ik eenmaal iemand had gesproken werd me verteld dat ik zou worden terug gebeld. Ik durfde niet op pad te gaan omdat ik bang was dat ik zonder batterij zou komen te zitten. Dus ik heb op het balkon zitten lezen. Uiteindelijk toch even de deur uit, naar de Botanical Gardens waar ik me op een bankje even heel klote heb zitten voelen. Geld is zo’n ding, als je zonder komt te zitten kun je echt niets! En inmiddels had ik besloten om donderdag naar Zanzibar te vliegen, dus de tijd dringt ook nog eens. Van geleend geld heb ik el cheapo boodschappen gedaan en de rest van de middag heb ik me zielig zitten voelen in het hostel. Ik werd niet terug gebeld, en mijn pogingen om hen te bereiken waren tevergeefs omdat ik steeds in de wacht werd gezet...daar gaat die telefoonrekening weer... Aan het eind van de middag kwam Israëlische Ron me uit m’n dip halen. Hij vond dat ik erop uit moest met hem, samen Lion’s Head (een bergje naast de Tafelberg die absoluut niets weg heeft van een leeuwenkop!) beklimmen. Ik zei dat ik sjaggie was en bovendien heel langzaam loop, hij had behoefte aan gezelschap dus ik moest mee...Oké oké, ik ga wel mee. Onze missie bleek enigszins onhaalbaar voor zonsondergang. De wandeling naar de voet van de berg was al best lang en gigantisch steil. Het laatste stuk hebben we dus een taxi gepakt. Ik weet niet waarom, maar iedereen die op die berg aanwezig was rende. Rennend omhoog, rennend naar beneden, alleen wij renden niet...Ik moet eerlijk zeggen dat dit uitje me goed deed. We hebben gezellig gekletst en genoten van het fantastische uitzicht over Kaapstad, de baaien en de ondergaande zon. Toen ik me realiseerde dat ik de top niet zou halen voor het donker heb ik Ron alleen verder omhoog gestuurd. Zo had ik rustig de tijd om foto’s te maken en kon ik langzaam aan de tocht naar beneden beginnen. Toen de zon net onder was kwam Ron me alweer (rennend) tegemoet en we waren net voor het donker beneden. Daar heeft ie me terwijl we op een taxi zaten te wachten leren mondharmonica spelen. En wat blijkt? Ik ben een talent;) Eenmaal thuis lekker voor mezelf gekookt en een vage film gekeken met Jelena. Ook een topwijf, van haar leen ik maar wat geld tot ik alles heb geregeld met de bank.
Toen ik net in bed lag kwam een van de hostelmanagers met een nieuwe gast binnen...Ik meende die krullenkop ergens van te herkennen en toen ik ging kijken bleek dat te kloppen! Haha, Nederlandse Eva die ik in Coffee Bay heb ontmoet werd m’n nieuwe roommie, wat is de wereld soms toch klein!

Dinsdag de 24e, dipdag! Weer de Rabobank gebeld, ik word zo teruggebeld...jaja...en warempel, even later werd ik teruggebeld. Volgens meneer was mijn limiet afgelopen zaterdag al met 1400 Euro verhoogd en had ik nu de nieuwe limiet al bereikt. Hoe vaak ik hem ook uitlegde dat dat niet kon (ik heb inmiddels niets opgenomen) en dat het volgens mij iets anders moet zijn omdat ik nu een andere melding krijg als ik wil pinnen dan een paar dagen geleden, volgens hem was dit het geval. Tussendoor heb ik zitten internetten in een internetcafé en toen ik terug kwam in het hostel werd ik weer gebeld. Meneer had even overlegd en wat hij zei was inderdaad het geval, of ik mijn limiet nog eens wil verhogen? Ja kneus, ik moet geld hebben, boeit mij dat hoe je dat regelt!! (dat zei ik niet hoor, zo ben ik niet;), maar ik raakte redelijk gefrustreerd). Vervolgens kreeg ik de tip om Interhelp te bellen, die kunnen noodgeld sturen. Heb ik een meneer van de Interhelp aan de lijn (daar gaat die telefoonrekening weer...), zegt ie “ja, wij kunnen inderdaad noodgeld sturen, 1000 Euro, dat doen we helaas alleen niet naar Zuid Afrika”...WTF?!?! En nu? “Ja misschien kan iemand in Nederland geld naar u sturen?”. Wat heb ik daar nu aan? Moet ik de komende vier maanden leven van iemand anders’ geld? Toen knakte ik echt, zat ik daar te janken aan de telefoon met de Interhelp meneer die niet hielp...Pff...Inmiddels had mijn moeder vanuit Frankrijk nog iemand van de Rabo gesproken, deze mevrouw heb ik om vijf uur ‘s middags gesproken en zij verzekerde me dat ik morgen weer kan pinnen. Afgelopen zaterdag is er helemaal geen verhoging doorgevoerd, dus vandaag wordt het verzoek ingediend en morgen kunt u weer pinnen. Tadaaa! Zo moeilijk is het dus niet! En al die andere klojo’s die ik heb gesproken kunnen dit niet in een of ander centraal systeem zien?! Jemig man! Maar goed, morgenochtend dus... En dan is je dag zo voorbij... ‘s Avonds werd ik uit mijn dip gesleept door de rest van de lui in het hostel en liet ik me verleiden tot een dansje en een drankje.

Woensdag de 25e met bonkend hart naar de pinautomaat....en ja hoor, daar kwamen de flappen:) Fieuw...wat een opluchting! Morgen vlieg ik namelijk naar Johannesburg...
Het was een relaxt dagje, tas herorganiseren, ff ergens lekker zitten lunchen en wat bijgeslapen. Bijzonder hoe je je binnen korte tijd al zo thuis kunt voelen ergens...Erg fijn natuurlijk als je lang op reis bent, dan heb je af en toe even zo’n thuis nodig waar je ook kunt lamballen en relaxen. Ik merk dat ik altijd tijd nodig heb om dingen in mijn hoofd te verwerken, reizen is wat dat betreft best vermoeiend;)!

Donderdag 26 juli, bye bye Cape Town! Een project met Glen is er helaas niet van gekomen, maar ik heb me nog prima vermaakt met o.a. interessante bankzaken de afgelopen dagen;)
Ik heb wat rondgehangen in het hostel, door Long Street gestruind om wat souvenirs (voor mezelf;)) te kopen en om vijf uur werd ik door een taxi opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Ik had voor vanavond een hostel geboekt niet ver van het vliegveld in Johannesburg omdat ik pas rond tien uur land en de volgende dag weer verder reis. Dit hostel heeft een gratis pick-up van het vliegveld service, dus ik had het mooi voor elkaar! Dacht ik... De vlucht verliep prima, we hadden iets vertraging, dus rond half 11 stond ik met mijn hebben en houwen op een leeg vliegveld in Johannesburg. Ik belde het hostel, meneer zei dat ie geen chauffeur had, ik moest maar een taxi nemen... Wat nou, taxi? Ik boek jullie omdat ik dan gratis word opgehaald! Ja, euh, hij ging even kijken en zou me terug bellen. Nu moet je niet denken dat ik werd teruggebeld..En inmiddels zat ik met weinig beltegoed en een bijna lege batterij op dat lege vliegveld. Pff.. Paar andere hostels gebeld, alles zat vol of was knijterduur. Toen kwam een chauffeur me te hulp. Hij belde nogmaals naar “mijn” hostel en die gast bleek gewoon beide telefoons te hebben uitgeschakeld! Wat een ass!! En nu? Ik kon vlakbij het vliegveld wel terecht maar betaalde dan de hoofdprijs, of de taxichauffeur kon me iets verder naar een goedkoper hotel brengen, maar dan betaalde ik grof geld voor de taxi. Heb ik dat... Even nagedacht en toen besloten om Lerato wakker te bellen. Dan betaal ik wel voor die dure taxirit, maar kan ik hopelijk gratis op een bank slapen. Het was kwart over 11, Lerato bleek net op het punt te staan om op stap te gaan met buurvrouw Cindy, dus ik kon die kant op gaan. En zo zat ik om half 12 weer in “mijn” oude huis. Heerlijk om Lerato en Kutlwano weer te zien en al gauw nestelde ik me op hun bank. Even later, uur of half drie, werd ik wakker gebeld door Matt. Matt ja, de Zuid Afrikaan die ik vorig jaar in Amsterdam heb ontmoet en waardoor ik mede besloot om met reizen in Zuid Afrika te starten. Door omstandigheden hebben wij elkaar niet weer gezien in Afrika en nu hing ie dus ineens aan de lijn. Bij toeval was hij op hetzelfde feestje als Lerato (hij woonde in Botswana het afgelopen jaar) en hij wilde mij wel weer zien! Huh?! Wat?! Euh, oké...en zo werd ik een uur later wakker met een lachend Matt-hoofd boven me, haha! Hoe bizar! Hoe dingen toch soms kunnen lopen! Matt had vriend Liam bij zich, en die moest heel toevallig de volgende ochtend zijn vader naar het vliegveld brengen. Dus als ik nu met hen meeging, dan kan ik morgen ochtend een gratis lift naar het vliegveld krijgen. Na nog geen vijf uur in het huis van Lerato pakte ik mijn boeltje dus weer en stapte in de auto bij de mannen. Het was echt te bizar om Matt weer te zien maar we hebben fijn bijgekletst! Bij Liam’s (vette gigantische mega) huis aangekomen konden we nog twee uurtjes slapen voor de wekker ging.

Dus daar ging ik, vrijdag de 27e, om half negen zat ik al op het vliegveld. Ik kon maar niet bevatten hoe de afgelopen tien uur waren verlopen. Onder het genot van een uitgebreid ontbijt heb ik het een en ander zitten verwerken. Ik heb uren zitten internetten, schrijven en heb wat rondgewandeld. Uiteindelijk mijn tas ingecheckt (in Kaapstad was ie 26 kilo!, ik had nog gauw even wat over gepakt naar mijn handbagage waardoor ik netjes op de 23 kwam) en door de douane gegaan. Nu dus echt: goodbye South Africa! Ik heb het heerlijk gehad de afgelopen tien weken! Man, wat heb ik veel gezien en meegemaakt, ik ben echt weer een beetje rijker! En hoezeer ik ook heb genoten, ik ben toe aan het volgende hoofdstuk, toe aan andere landen en toe aan vrijwilligerswerk! First stop: Zanzibar, whooohooo!!!

Oké lieve luitjes, dat was Cape Town, mijn laatste stukje Zuid Afrika. Maar ik ga zeker terug!!!

Ik ga de komende dagen werken aan een blogje over Zanzibar, dus die volgt zeker binnen een week!!!

Veel liefs voor allen!!