De tijd vliegt!

Zo, het is weer een tijd geleden sinds ik voor het laatst een blog heb geschreven… En dat betekent in het kort gewoon dat ik me ontzettend goed vermaak en veel te doen heb;)
Wederom ga ik proberen het “kort” te houden, wat me tot nu toe nog niet echt is gelukt:)
Waar waren we? Oh ja…Na een lekker weekje vakantie in Durban en nog een paar relax dagen in Jo’burg was het tijd voor mijn Baz Bus avontuur. Je koopt een ticket (in mijn geval onbeperkt hop-on-hop-off tussen Jo’burg en Cape Town) en boekt telkens van tevoren een trip van het ene hostel naar het volgende.
Ik startte met een tocht naar Drakensberg, een bergketen tussen Johannesburg en Durban. En dat was een goede keus! Na een paar uur gezellig kletsen met de Nederlandse Sanne, Amerikaan Jeff en Brit Joe kwam ik aan in de Amphitheatre Lodge, vernoemd naar de berg het Amphitheatre waar je op uitkijkt vanaf het landgoed. Man, man, wat een idyllisch stukje aarde…De bouwstijl en inrichting van het hostel is een ding, maar het uitzicht is adembenemend mooi. Joe en Jeff verbleven hier ook, dus we hebben die zondag de 10e lekker ‘s middags met zijn drieën biertjes zitten drinken in het zonnetje en reisverhalen met elkaar gedeeld. Rond zonsondergang nog ff in het gras gezeten, de bergen in de verte leken wel een filmdecor dat net was binnengereden…. ‘s Avonds genoten van de homecooked maaltijd van het hostel en later in de bar nog geouwehoerd met jan en alleman. Ergens wist ik dat het geen heel slim idee was om aan de Jagermeister te gaan i.v.m. de “hike” van de dag erna, maar ach, het was zo gezellig…
Maandag de 11e ging het wekkerteje vroeg, en zowel mijn hoofd als dat van buurman Jeff was nog niet echt toe aan een fikse bergbeklimming… Gelukkig duurde de autorit erheen wel twee uur, dus we konden nog even uitbrakken. De autorit duurde zo lang mede door de “wegwerkzaamheden” – daar sta je dan twintig minuten te wachten tot een mannetje een bord weg schuift zodat je over de enige weghelft vol potholes verder mag rijden. Jeff vroeg aan de chauffeur of ze de weg aan het herstellen zijn; nee hoor, dit ligt er al zes jaar zo bij, het geld was op! Hmm, je vraagt je dan af hoe ze die bord-schuivende mannetjes en vlaggetjes-wapperende vrouwtjes al jaren betalen…
Maar goed, Amphitheatre, wandeling naar de top van Sentinel Peak, waar je bovenaan de hoogste waterval van Afrika (Tugella Falls) kunt staan. De wandeling bleek gewoon een heuse bergbeklimming, die mij nogal zwaar viel i.v.m. mijn topconditie en brakke kuit en enkel. De gids scheen niet erg geboeid door het feit dat ik achterop raakte, dus ik besloot maar gezellig in mijn eentje van de steile paadjes te genieten en te pauzeren wanneer ik daar zin in had. Het gemene is dan wel dat zodra je de rest van de groep hebt bijgehaald, zij voldoende zijn uitgerust om verder te lopen:S Het was dus een flinke klim, maar ontzettend mooi! Wow, dat landschap! Om de echte top te bereiken moesten we via “9 meter” hoge stalen ladders loodrecht omhoog klimmen, echt iets voor Gonne:) 9 meter was in onze ogen toch minstens 15 meter, en daar werd hoogtevrezende Jeff niet heel gelukkig van, maar we hebben het allemaal gehaald. Bovenop de berg zagen we paarden en een baviaan en na een mooie wandeling stonden we ineens bovenaan die waterval. Een waterval zonder water dan…het is winter, een paar poeltjes ijs vonden we, meer niet. Des te leuker is het om echt bovenaan die Falls te gaan staan….wat een afgrond! Natuurlijk hoor je na het vastleggen van al deze Kodakmomenten dat er mensen vanaf zijn gevallen…
Na de lunch was het tijd om af te dalen. De gids vroeg wie er voorop wilde, vanaf hier was het immers “just walking”. Sta je daar bovenaan een gigantisch steil gootje gevuld met rotsblokken! Die bovenbenen moesten afzien hoor! Op de terugweg naar de auto zagen we nog een stel mannen uit Lesotho op bavianen jagen. Dat is officieel illegaal, maar ze komen dan gewoon door de bergen, pakken een paar bavianen en keren weer terug naar hun eigen land. Niemand die erachter komt!
Bij terugkomst in het hostel was ik kapot! Warme douche en onder de wol dus!
Dinsdag de 12e ging ik weer met een tour mee, voorzien van giga blaar op mijn hiel en ontzettend verzuurde bovenbeenspieren... ditmaal Lesotho in. Lesotho is het hoogstgelegen en op twee na armste land ter wereld. Het leek serieus alsof we een paar honderd jaar terug in de tijd gingen. In een klein dorpje hebben we een leraar ontmoet, hij vertelde over de school die door de dorpsbewoners was gebouwd en dat het geld dat wij aan de tour uitgeven voor een groot deel bij de dorpelingen direct terecht komt. Ouders maken sieraden en andere dingetjes om aan toeristen te verkopen en zo runnen ze de boel een beetje. Schrijnend om te horen dat kinderen na de lagere school vaak thuis belanden. Er is geen geld om naar de middelbare school te gaan die drie uur lopen verderop is. Mede hierdoor zijn er veel tienerhuwelijken en –zwangerschappen.
Het land hoeft op zich niet zo arm te zijn, ze verkopen maandelijks voor miljoenen aan water aan Zuid Afrika, maar dit geld belandt bij een kleine 10% van de Basotho die aan de top staan. De rest van het land wil graag bij Zuid Afrika horen, maar deze kleine machtige elite wil dit niet, dus gebeurt het niet.
Na een praatje zijn we aan de wandel gegaan. Wederom genoten van een schitterend landschap en adembenemende uitzichten. We hebben wat grotten gezien en muurschildering van heeeel lang geleden waar helaas weinig meer van te zien is. Na de wandeling zijn we zelfgebrouwen “bier” gaan drinken bij een familie thuis (best aardig te drinken) en vervolgens hebben we kennisgemaakt met een traditioneel medicijnvrouwtje. Tot slot kregen we wat te eten en een echt biertje bij de gids thuis en toen gingen we weer terug naar Zuid Afrika. Een mooie dag, en een stempel erbij in m’n paspoort:) Voorlopig wel ff genoeg ge-hike-t!
‘s Avonds weer een beetje barhangen, kletsen, voetbal kijken en in de kou genoten van de schitterende sterrenhemel!
Woensdag de 13e gingen Jeff en ik beiden met de Baz Bus naar Durban. Dat is een plek waar je moet overnachten i.v.m. de busschema’s. Ik ging met de rest van de reizigers mee naar Tekweni Backpackers bij Florida Road. Daar ben ik ‘s avonds heerlijk gaan uit eten met buddy Jeff en later hebben we Nederland tevergeefs aangemoedigd vanuit het hostel. Ik was superenthousiast over het feit dat een donkere Afrikaanse medewerker helemaal in het oranje gekleed ons steunde, maar toen ie na de tweede tegengoal z’n shirt uittrok, z’n biertjesbril afdeed en riep “let’s go the Germans”, heb ik hem toch wel even uitgescholden haha!
Donderdag de 14e op tijd uit bed voor een korte reis naar Umzumbe. Rond negen uur ‘s ochtends kwam ik al aan bij Mantis and Moon…Wederom een prachtplek. Een hostel gebouwd tussen de palmbomen, met een supergezellige bar, een subtropisch aandoend zwembad en boomhutten waar je in kunt slapen. Beetje jammer dat het regende….;) Ik heb wat eten gekocht bij een winkeltje dat eruit zag alsof het weg was gehaald uit een scene van “Little House on the Prairie” (leuk hoor, plakken vlees in een koeling…moet die koeling wel koelen…) en heb de rest van de dag, op een kort tripje naar het strand na, zitten internetten en lezen. ‘s Avonds een filmpje gekeken met een paar andere gasten en toen naar bed in mijn kamer met 9 bedden waar ik de enige gast in was!
Vrijdag de 15e was het gelukkig zonnig. Ik heb genoten van het dakterras met uitzicht op zee en ben ‘s middags met de meid die er werkt naar een dorp verderop gegaan om boodschappen te doen. Tot mijn grote schrik kon ik niet meer pinnen met mijn creditcard…en na een giga telefoongesprek met Rabo Amsterdam bleek dat ik mijn limiet had bereikt, maar dat zou meneer voor me aanpassen – over twee uur is het geregeld!
‘s Avonds gingen de twee meiden die in het hostel werken naar een feestje van een vriendin. Er waren bijna geen gasten in het hostel, dus ze vroegen of ik met ze mee wilde. Bij de vriendin thuis hebben we lekker zitten kletsen, biertjes drinken, kaartspelletjes gedaan en ge”braai”d. ‘s Nachts daar op de bank geslapen en de volgende ochtend, zaterdag de 16e om kwart voor acht weer in de auto, zodat de meiden de receptie konden openen. Ik moest nog wat spullen pakken en zou om kwart over negen de Baz Bus naar Umthatha pakken. Komen we bij het hostel aan om iets voor acht…staat die freaking bus er al!! Whaaa, stress! Ik heb tegen meneer de chauffeur gezegd dat ie toch echt ruim een uur te vroeg is en ik nog niet helemaal klaar was. Meneer een kopje koffie, ik gauw mn boeltje bij elkaar geraapt, afscheid genomen en verder geslapen in de bus! Tijdens een plaspauze bij een tankstation ontdekte ik dat ik nog steeds niet kon pinnen. Weer gebeld met Rabo en te horen gekregen dat er van mijn gesprek van gister en alles wat die jongen voor me zou gaan regelen, helemaal niks terug te vinden was! Erg vreemd…ik gok dat ie met zijn hoofd al bij de vrijdagmiddagborrel zat en eigenljk gewoon helemaal niks voor me heeft geregeld. Deze mevrouw fikste het allemaal wel even, dus ik kon met een gerust hart verder.
In de bus realiseerde ik me dat ik voor mijn volgende stop Port Saint Johns een shuttle had moeten regelen. De Baz Bus stopt namelijk in Umthatha en vanaf daar is het nog zo’n anderhalf uur rijden naar kustplaatsen Port St Johns en Coffee Bay. Ik belde om twaalf uur met het hostel in Port St Johns en de mevrouw vertelde me dat ze een shuttle ging sturen, maar dat het nog wel even kon duren…Prima, ik wacht wel ff op het tankstation. Om een uur belde ik haar om te vertellen dat ik rond half twee bij de Shell zou staan en toen zei ze dat de chauffeur nog niet was vertrokken…hmmm… Ik stond daar om half twee, belde haar om twee uur; ja hij is onderweg. Om drie uur belde ik weer; ja hij moet er rond drie uur wel kunnen zijn, hij was er bijna toen ik hem net sprak. Om half vier; euh, ik denk wel dat hij onderweg is, ik weet het niet zeker. Om vier uur; euh, ja, euh… Toen vroeg ik maar om het nummer van de chauffeur zelf, over een uur zou het donker worden en werd gek van alle oh zo geinteresseerde mannen… Herhaaldelijk werd mijn nummer gevraagd, het feit dat ik een man in NL heb maakte niet uit, “we kunnen toch gewoon “friends with benefits” worden, daar hoeft je man niks van te weten”…:S De chauffeur was onbereikbaar, meer dan een muziekje en een doorschakeling naar dezelfde vage mevrouw kreeg ik niet. En toen ik rond half vijf alleen nog maar een man te spreken kreeg die beweerde dat ik het verkeerde nummer had, had ik het gehad! Ik heb een (veel te dure) Bed and Breakfast gebeld en werd binnen twintig minuten door een alleraardigste mevrouw opgepikt. Nog eens tien minuten later kon ik me in mijn familiekamer met groot tweepersoonsbed en een stapelbed settelen. Een onverwachte wending, maar een prima avond. Lekker douchen, tv kijken, internetten en regelen dat ik morgen door de shuttle van de Coffee Shack in Coffee Bay wordt opgehaald:) Port St Johns slaan we maar over…
Zondag de 17e heb ik dezelfde lieve mevrouw nog eens aangekeken en zij vond het geen probleem om met mij naar een supermarkt te rijden en me vervolgens op het Shell station af te zetten. Ik heb dus inkopen gedaan voor een paar dagen Coffee Bay en zat om drie uur netjes in de shuttle naar Coffee Bay. Daar kwam ik rond half vijf aan, precies op tijd om met een stel gasten en werknemers van de Coffee Shack een heuvel op te wandelen voor de zonsondergang… En daar, bovenaan die cliff, uitkijkend over heuvels met mooie Afrikaanse huisjes, met daarachter een ondergaande zon, en aan de andere kant de bulderende golven die de baai in rollen, werd ik verliefd op Coffee Bay…wat een paradijs!

Lieve mensen, ik ga het hier even bij laten. Ik ben inmiddels al niet meer in Coffee Bay, ik zit in Chintsa en vertrek morgen (6 juli) naar Hogsback. Over mijn avonturen in Coffee Bay en daarna vertel ik hopelijk snel…

Geniet van het mooie weer daar, en hou me op de hoogte van het reilen en zeilen aan de andere kant van de wereld. Ik kan niet geloven dat ik al bijna zeven weken weg ben….de tijd vliegt echt!

Veel liefs