Eerste week vrijwilligerswerk op Zanzibar!

Zi-za-Zanzibar!
Goodbye South Africa, helloooo Zanzibar!! Ik heb hier al tijden naar uitgekeken...een paar weken op een tropisch eiland, eindelijk vrijwilligerswerk doen, een verjaardagsvakantie weekje met lieve Nederlandse meiden, heerlijk!

Vrijdag 27 juli vertrokken we wat later uit Johannesburg dan gepland, dus ik was wat aan de late kant. Ik werd opgewacht door teacher Heaven, teacher Doroth en Lameck. Voordat ik me fatsoenlijk voor kon stellen moest er vanalles geregeld worden. Je moet een visum kopen voor $50, en hoeveel dat is in Tanzaniaanse Shillings...geen idee! Dus eerst allerlei formulieren ingevuld (het was trouwens bloedje heet!), mijn bagagestickertje afgegeven zodat ze mijn rugtas uit het vliegtuig konden halen en toen richting pinautomaat. Volgens de Brit voor me moest je best veel shillings halen, dus hij raadde me aan er 50000 te pinnen. Advies opgevolgd, naar het wisselloket, blijkt dat dat maar 25Eu is... En dus geen 50 dollar haha! Dus weer terug naar de pin, de Brit weer voor me;) en toen het geld omgewisseld naar dollars om het visum te kunnen betalen. Wat een omweg!
Anyways, paspoort teruggekregen, papierwerk geregeld, tas..?? Die was er niet. Het vliegtuig stond op het punt weer te vertrekken dus ik rende de startbaan op. Ik moet mijn tas hebben! Ja mevrouw, die is er niet... Ik was echt in staat om zelf in die laadruimte te kruipen! Ik moest vooral rustig blijven en meelopen naar de “luggage service”, dan zou alles goedkomen. Ik was giftig, want mijn tas is niet bij de luggage service, dus het komt niet goed!! Ja mevrouw, de tas gaat nu gewoon mee naar Dar Es Salaam en dan komt ie morgen met de eerste vlucht mee terug naar Zanzibar. Ik kreeg nog een onleesbaar papiertje en toen kon ik gaan... *(@#(@$*(%)@_)!!! Heb ik dat?! Matt had op het vliegveld van Johannesburg nog lopen geinen over al die kilo’s drugs in mijn tas omdat ie zo zwaar is; even vroeg ik me af of ze mijn tas in Jo’burg hadden gehouden om te onderzoeken omdat ze hem op een verborgen camera hadden horen praten ofzo...
Maar goed, verder kon ik nu dus niks, dus me maar weer bij teacher Heaven en de rest gevoegd. Inmiddels stonden er zeven mupjes klaar met bloemenkransen om me welkom te heten. Zooo cute! Ik was meteen de ellende vergeten! Met zijn allen in een busje en toen richting mijn gastgezin. De kleinste van het clubje kids bleek mijn hostzusje Happy (5) te zijn. De familie Obeid woont in Chukwani, ten zuiden van Stonetown. Het was een kort ritje vanaf het vliegveld. Daar werd ik voorgesteld aan mama Happy, oftewel Destina, hostbroertje Eric van 1 en aan de huishoudelijke hulp. Vanaf hier zouden de kinderen naar huis worden gebracht en ik besloot mee te gaan om gelijk maar wat van Zanzibar te zien. Die kinderen gingen in de auto voor me zingen en me woordjes leren in het Swahili, ik voelde me zo welkom en meteen thuis!
Eenmaal weer in mijn gastgezin heb ik gegeten, een beetje gekletst met Lameck en toen ben ik al gauw naar bed gegaan, ik was kapot! Daarbij praat Lameck een bijzonder dialect Engels, heel snel, dus naar hem luisteren was ook best vermoeiend.

Zaterdag 28 juli werd ik wakker uit een coma, heerlijk geslapen!! Na het ontbijt op naar het vliegveld met Lameck. We mochten het gebouw niet in, dus moesten buiten via een kiertje in een ruit met een botte man van die geweldige “luggage service” praten. Er waren geen tassen, ik moest maar naar de vluchtmaatschappij voor een follow-up. Wij nog even met mijn papiertje gezwaaid, maar daar was meneer niet in geïnteresseerd. Dus toen maar naar Precision Air. Daar zat een alleronaardigste dame achter het loket. Ze was druk met haar mobieltje en geld en keek ons nog niet eens aan. Lameck heeft staan praten als Brugman, ik zwaaide af en toe met mijn gele papiertje, maar het hielp allemaal niets. Ik moest een formulier hebben, en nee, niet dát papier! Dus weer naar die vriendelijke man achter het glas. Ik heb nog geprobeerd om naar binnen te sneaken, dan ga ik zelf wel kijken of ik mijn tas zie...maar dat lukte helaas niet. Meneer achter het raam zei dat ik al een papier had en dat ik toch echt bij Precision Air moest zijn. Inmiddels was het voor mijn gevoel wel veertig graden en ik liep in mijn lange broek aangezien ik geen kleren had... Dus weer naar de drukke dame, Lameck weer minutenlang praten, het hielp niets! Vervolgens zei ik dat ik een papier heb, dat ik alleen even wil dat zij naar Dar Es Salaam bellen om te vragen of mijn tas daar is zodat ze mijn tas vandaag nog op een vliegtuig kunnen doen! “Oh...kom dan maar even binnen!” zei de meneer in het kantoor....WTF?! Heeft die Lameck dan net over de bloemetjes en de bijtjes lopen kletsen ofzo?? Maar goed, we mochten naar binnen. Na een telefoontje met Dar Es Salaam bleek al gauw dat mijn tas daar ook niet was. Dat betekent dus dat ie nog in Johannesburg is....Inmiddels is er via een systeem (Welk systeem? Hebben jullie een systeem? Doen die computers het uberhaupt?) iets in gang gezet wat ervoor moet zorgen dat mijn tas z.s.m. hier naar Zanzibar komt. Dus... daar gingen we, zonder tas..
Toen een beetje rondgereden, wat van Stonetown gezien, ik was onder de indruk! Het is druk, maar niet te druk, er is veel groen buiten het echte centrum en de sfeer is gemoedelijk. Iedereen begroet elkaar en is vriendelijk. Eenmaal thuis ben ik met Lameck en Happy naar het strand gelopen. Dat is hier dus letterlijk om de hoek...en die zee...WOW! Knal- maar dan ook echt knalblauw! Het strand is hier rood door een of andere verf, maar dat maakt het totaalplaatje met de mangrove verderop en de vissersbootjes overal er niet minder op. Even rondgelopen en toen naar huis om heerlijk te eten. Onvoorstelbaar wat voor werk er in dat koken gaat zitten! Niks komt uit pakjes of zakjes, dus alles wordt met de hand gedaan. Terwijl ik aan mijn ontbijt zat die ochtend werd de lunch al voorbereid.. Dit was de eerste keer dat ik mijn inmiddels favo maaltijd kreeg, kleine knapperige visjes in een heerlijke saus, ‘daga’! Na het eten ging ik met Lameck weer op pad. Eerst naar Mwanakwarekwe, een soort van “winkelcentrum” buiten, met alles wat je je maar kan bedenken! Dit was voor mij toch wel te druk, iedereen wil die rijke mzungu (blanke) natuurlijk wat aansmeren. Ik heb een mooie tweedehands broek voor mezelf gekocht zodat ik morgen niet weer dezelfde lange broek aanhoef... Hierna reden we naar het huis van Lameck, het is hier gangbaar als je single bent dat je met meer mensen een huis deelt volgens mij. Toen reden we door naar een buitenwijk, het echte landelijke Stonetown zeg maar. Man, wat een indrukken. Dat stuk was dus echt armoedig... Vieze smoezelige schattige kindjes die gelijk op me af kwamen rennen vanuit hun lemen hutjes, de pastoor die me welkom heette en zo gelukkig was om me te zien aangezien hij in een droom had gezien dat ik zou komen...:S, alle mannen die met tuinstoelen bij elkaar kwamen zitten onder een boom om mij vooral aan te gapen, haha, fantastisch! Ik ben rond gaan lopen, heb foto’s gemaakt van de kindjes die met een primitieve schommel aan het spelen waren en was helemaal de held toen ik hen die foto’s liet zien... Iets verderop stond een soort van circustent, dat bleek de kerk te zijn. Een stuk stoffig zandveld met een blauw/witte tent, gekleurde tuinstoelen en dan allerlei electronische apparatuur om maar veel herrie te kunnen maken. Ik werd meteen van alle kanten begroet en gezegend, onvoorstelbaar hoe strenggelovig mensen hier zijn! Op Zanzibar is 95% van de mensen moslim en 4% Christen. Maar iedereen is dus heel erg toegewijd.
Na dit bezoekje reden we langs het huis van teacher Heaven (met zo’n naam móet je natuurlijk wel gelovig zijn;)), daar hebben we genoten van keiharde Swahili gospel muziek en wat te eten. Daarna was het tijd om weer richting huis te gaan. Veel indrukken vandaag... ‘s Avonds even zitten schrijven en tekenen met Happy en toen naar bed.

Zondag de 29e: church day. Er werd me eigenlijk niet gevraagd of ik meewilde, het was gewoon tijd om naar de kerk te gaan. En met maar 4% Christenen zijn er niet heel veel kerken, dus het was nog een hele onderneming om bij die kerk te komen. Ik moet leren hoe ik het openbaar vervoer moet gebruiken, dus we namen niet de auto. Eerst een kwartier lopen in de hitte en toen dus een “busje”, oftewel een dala dala gepakt. Dit is een soort van open gemotoriseerde huifkar waar je makkelijk met twintig man in kunt. En als het moet passen er ook wel dertig mensen in hoor! Voor vijftien Eurocent mag je mee! Ik trok natuurlijk als enige blanke en bovendien niet gesluierde vrouw veel bekijks. Na deze fijne rit gingen we aan de wandel, we kwamen ook al langs mijn school, dus nu weet ik de weg...Wederom moesten we door een armoedig stuk stad, open riolen overal, kleine stoffige straatjes, maar wel stenen huisjes. In de kerk werd ik even alleen gelaten omdat Lameck stroom moest kopen... Haha, stroom koop je dus, net als beltegoed. Gisteravond was het ineens donker omdat ons tegoed blijkbaar op was:) De kerkdienst was inmiddels begonnen, ik heb me gedeisd gehouden en ben vooral blijven zitten. Ik voel me dan toch niet geroepen om mee te gaan staan Halleluja-en en dansen.
Een stenen gebouw, rode en groene tuinstoelen, een podium versierd met paarse en roze glimmende doeken en natuurlijk een keyboard, drums, gitaren en microfoons aangesloten op krachtige boxen, zodat alle islamitische buren de dienst ook maar mooi kunnen volgen! Het was mooi om te zien hoe die lui vol overgave zongen, praatten en baden, maar ik verstond er natuurlijk geen klap van. Toen Lameck terug was meende hij dat ik het leuk vond dat hij alles woord voor woord ging vertalen..hmm...minder! Toen hij werd gebeld maakte mijn hart even een sprongetje...mijn tas?? En ja hoor, mijn tas was aangekomen:) Jeuj! Na een dienst van ruim drie uur gingen we op pad. Ik ging inmiddels bijna van mijn graat want uit respect voor de moslims die aan de Ramadan doen wordt er op straat niet gegeten en gedronken. Ik heb in een winkeltje gauw even wat water weggewerkt want ik denk dat zelfs de Ramadannende moslims blijer zijn met een rondlopende dan met een flauwgevallen mzungu.. Met een dala dala naar huis, gegeten, en toen naar het vliegveld. Ditmaal besloot ik gewoon naar binnen te wandelen alsof ik er hoorde, en niemand hield me tegen:) Ik zag m’n tas meteen liggen, wat een opluchting. Een mannetje van die fantastische service vroeg hoe ik wist dat dat mijn tas was...ja, omdat het mijn tas gewoon is! Ja, hoe weet je dat dan? Ja, verdomme, dit is gewoon mijn tas, moet ik gaan opnoemen wat erin zit?!! Neenee, dat hoefde niet, maar hij kende vrouwen, die zeiden allemaal hetzelfde...WTF?! Toen werd ik nog pissed ook, alsof ik blij word van de tas van een wildvreemde! Ik moest een krabbel zetten voor ontvangst, vraagt die gast in z’n kantoor of ik een pen heb. Euh, nee, sorry. Goh, reis jij zonder pen??? Nee ass, ik heb wel een pen maar zit al dagen zonder bagage...bovendien...werk jij in een kantoor zonder pen?? Wat een grapjas zeg, ik was er klaar mee! Krabbel gezet, even door een scan en toen konden we gaan. Thuis meteen andere kleren aangetrokken en aan mijn anti-malaria pillen begonnen. ‘s Middags heb ik mama Happy geholpen met koken en daarna zijn we nog met zijn allen op pad gegaan. Kleine Eric heeft net malaria gehad en was er nog niet helemaal bovenop, dus hij moest naar een medicijnvrouwtje. Later ben ik met Lameck en Happy naar de Forodhani Gardens in het centrum van Stonetown gegaan. Dit was de eerste keer dat ik echt het centrum zag. Echt schitterend, van die kleine smalle straatjes, beetje Spaans... In de gardens kun je bij allerlei kraampjes vers bereid eten en drinken kopen. We hebben wat fruit en sugarcane sap met limoen en gember gedeeld en gingen toen weer naar huis omdat Happy in slaap viel. Thuis nog even gekletst en toen naar bed.

Maandag de 30e was het tijd om mijn werkvergunning te regelen zodat ik kan gaan lesgeven. ‘s Ochtends moest ik tijden in de rij staan om weer stapels geld te pinnen. Daarna hebben we pasfoto’s laten maken, ze moesten er maar liefst 6 (!!!) hebben en een kopie van mijn paspoort ingeleverd. De middag had ik voor mezelf terwijl Lameck en teacher Heaven die vergunning voor me zouden gaan regelen. Ik vond dat het tijd was voor een paar uurtjes strand. Ik had een Harry Potter in een hostel gevonden, dus na een duik in het warme zeewater ben ik lekker gaan lezen op het strand. Inmiddels had ik ook ontdekt hoe ik kon internetten met mijn Tanzaniaanse simkaart, dus ik kon weer fijn appen en facebooken...man, dat blijft een verslaving!
‘s Avonds ook nog relaxt, lekker gegeten, met mensen in huis gekletst en na een koude douche (iets waar ik toen echt even aan moest wennen;)) lekker naar bed.

Dinsdag 31 juli was het dan zover, mijn debuut als teacher Gonne! Met Lameck op pad ‘s ochtends, met al het wandelen en de dala dala trip waren we drie kwartier onderweg. Bij Flora school werd ik opgewacht door teacher Heaven en toen we binnenstapten zag ik 75 glunderende koppies:)! “Goodmorning teacher, how are you?” klonk het in koor:) Ik mocht gaan zitten (man, wat een hitte!!!!) en alle kinderen bleven staan om het Tanzaniaanse volkslied op standje luid te zingen. Daarna vertelde Heaven wat over de geschiedenis van de school en vervolgens kwamen negen kinderen voor me staan om een heel repertoir aan liedjes met dansjes op te voeren. Toen was het tijd voor kado’s, ik kreeg een typisch Zanzibariaanse tas, wat fruit en een t-shirt... Als laatst kreeg ik een stapel boeken en een rooster mee, vanaf morgen sta ik dus werkelijk waar gewoon als lerares voor de klas! Whaaa!! Thuis heb ik de lesstof doorgenomen voor morgen. Ik vond het nog best pittig en was ook wel een beetje nerveus. Wat verwachten die kinderen, wat voor niveau Engels praten ze, wat zijn ze gewend, hebben ze boeken, schriften, is er een bord? Men...maar goed, alles voorbereid en toen lekker naar het strand. Ik genoot van die alleen-tijd, even dingen verwerken en opschrijven, lekker lezen...fijn!
‘s Avonds kwam Lameck met mijn werkvergunning en een busje vol vrouwen met kindjes terug. Iedereen wilde weten hoe het met kleine Eric gaat. Schitterend om te zien hoe al die vrouwen dan met kids in een woonkamer waar een bankstel en stoelen staan, op de grond gaan zitten... Na veel praten en bidden gingen ze meerstemmig zingen, dat klonk echt fantastisch! Ik zat buiten onder de sterrenhemel en had echt even zo’n bijzonder geluksmomentje...wanneer maak je nu zoiets mee?! ‘s Avonds ondanks de zenuwen meteen in slaap gevallen.

Woensdag 1 aug (jemig, juli is alweer voorbij!) was het dan zover! Ik ging alleen op pad, rond een uur of tien. I.v.m. de Ramadan is er een aangepast rooster. Er zijn lessen van half acht tot elf en van elf tot half drie. Ik was ruim op tijd dus ging aan de praat met de teachers in een hok naast het lokaal. Ik merkte dat ik echt nog moest wennen aan de hitte...Ik heb met de dames gekletst en merkte al gauw dat het niveau Engels niet erg hoog is. Teacher Heaven praat redelijk goed Engels, maar teacher Doroth... op zich geen ramp denk je misschien, maar het is de bedoeling dat Engels de voertaal is op school.... Ik vroeg me natuurlijk meteen af wat het niveau van de kids is. De juffen vonden het in ieder geval geweldig dat ik er was, ze wilden vanalles over Nederland weten en vonden me nu al een fantastische juf...Ik heb natuurlijk nog wel even laten vallen dat ik nog nooit les heb gegeven, maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden genoeg tijd om te kletsen omdat de meeste kinderen te laat kwamen. Geen spijbelaars in dit geval, een kwestie van achterlijke dala dala conducteurs die kinderen laten staan omdat zij maar de helft betalen. Achterlijk toch?! Om half twaalf konden we dan eindelijk beginnen. Ik begon met een lesje Engels aan standard 4 (jaar of 10). Dat bleek een opgave...hun Engels is echt niet goed. En ik kan natuurlijk niets uitleggen in het Swahili, dus met handen, voeten en tekeningen heb ik ze het een en ander duidelijk proberen te maken. Ik ontdekte al gauw dat het systeem hier gebaseerd is op reproductie. Hele boeken worden overgeschreven, alle plaatjes worden nagetekend, maar of ze er ook echt wat van oppikken? Ik betwijfel het... Het lesgeven aan standard 7 (jaar of 14) ging beter, hun Engels is redelijk goed, dus ik kon me in ieder geval verstaanbaar maken. Ze reageerden lacherig op mijn mooie tekeningen op het bord om het een en ander te verduidelijken, maar ze waren leergierig en de drie kwartier vlogen om. Toen nog een lesje aan de jongsten en om half drie was het gedaan voor vandaag. Ik had het warm, had giga dorst en mega honger. Gauw naar huis dus om te lunchen! Eind van de middag ben ik nog even naar het strand gegaan om af te koelen en bij te komen. ‘s Avonds met de familie gezeten en met m’n eigen mam gekletst.

Donderdag de 2e weer een lesdagje, de laatste van de week alweer want op vrijdag hebben ze toetsen. Het rooster werd om een of andere reden omgegooid, teacher Doroth begreep mijn verwarring niet, ik begreep haar niet, dus we gingen maar gewoon aan de slag. Wiskunde...niet mijn sterkste kant...bovendien al eeuwen geleden sinds ik handmatig moest vermenigvuldigen en staartdelen. Ik had (met behulp van wat lieve vriendinnetjes uit NL;)) thuis even geoefend en ging dus aan de slag. Ik wilde graag weten op welke manier de kinderen het hier leren, want ik wil niet ineens met een nieuwe manier aankomen. Dus ik vroeg aan een juf hoe zij 7,5x7,5 handmatig berekent....dat wist ze niet want ze geeft geen wiskunde!:S Dus terwijl de juffen zich samen over deze hersenkrakende opgave boven besloot ik ze mijn manier (van meester Te Winkel;)) aan te leren. Dan maar tijd steken in een basis ding, daar hebben ze voor altijd wat aan. Dus met veel schrijven, herhalen en nog maar eens voordoen hadden ze het na een tijdje wel door. En toen kwamen de juffen met een oplossing, net iets anders dan mijn manier, maar goed...als de berekening maar klopt he?! Vervolgens heb ik erop gehamerd dat ze hun berekeningen ook moeten opschrijven in hun schrift omdat ik anders niet kan zien waar ze de mist in gaan als het antwoord fout is. Hierna nog twee lesjes aan de jongsten (leg maar eens uit wat “proteins” en “mineral salts” zijn aan kinderen die nauwelijks Engels spreken...) en toen was de dag alweer voorbij! Thuis een relaxte middag, lekker buiten gespeeld met Happy en Eric en veel zitten lezen. Kiek, Chris en friends komen morgen al naar Zanzibar!! Zij reizen naar het noorden, naar Kendwa, en daar zal ik me zaterdag bij hen voegen, zin in!!

Vrijdag 3 augustus, toetsdagje! De juffen hadden gezegd dat ze Engels spreken gingen afnemen, dus ik had besloten om naar school te gaan, omdat ik dan vast nog wat kan bijdragen... Eenmaal daar bleek dat ze hele andere toetsen kregen, dus ik heb me maar wat woordjes Swahili aan laten leren;) Ik schrok erg van het niveau van de toetsen. De juffen schrijven de vragen over uit een boek, als een van de kinderen dan vraagt wat “burried” betekent, weten de juffen gewoon niet wat het betekent! Zij schrijven dus ook zomaar klakkeloos over. Hoe moeten die kinderen dan goed kunnen beantwoorden waar een of andere belangrijke Tanzaniaan ooit is begraven?? Ik mocht wat nagekeken wiskunde toetsen van standard 3 bekijken, ook daar schrok ik van...Juiste antwoorden werden fout gerekend en andersom. Ik heb er wat van gezegd en een paar kinderen dus wat extra punten bezorgd. De juf was zo moe, was het excuus...Zucht... ik vind het fantastisch om te doen, heb echt wel het idee dat ik wat bijdraag, als is het bv maar het handmatig vermenigvuldigen wat bij een aantal kinderen blijft plakken...maar ik vind het ook frustrerend dat de juffen zo slecht Engels spreken. In de basis gaat dus al iets mis...
Ik had Happy beloofd dat ik haar mee zou nemen naar het strand, dus we gingen die middag samen op pad. Afgelopen weekend had ze praatjes over hoe goed ze kon zwemmen, nu stond ze met knikkende knietjes naast me in de golven. Happy op mijn arm en hup, de zee in! Tis echt een schatje, we hebben genoten! Later lekker in het zand gespeeld en schelpen gezocht en toen terug naar huis. ‘s Avonds heb ik me gestoord aan Lameck omdat ie uit het niets, terwijl ik aan het lezen was, over de bijbel begon te praten. Ik vind het echt prima dat mensen geloven, ik respecteer alles, maar dit ging echt te ver. Er was geen aanleiding, ik was iets anders aan het doen en toch ratelde hij aan een stuk door...irritant! Anyway, ik heb mijn tassen gepakt, ik laat een deel van mijn kleding hier, maar neem het overgrote deel mee omdat ik Kiek&Co straks mijn overschot aan kleding mee gaan nemen naar Nederland:) Zo fijn!

Zaterdag 5 augustus! Vakantieverjaardagsweek!!! Joehooeeee, Kiek&Co&Kendwa, here I come!!!
Daarover snel meer!;)

Veel liefs uit Nairobi, waar ik mijn laatste dag in het tehuis heb gehad. Ik kom net terug van een weekend safari in de Masai Mara, FANTASTISCH!!!! Morgen op naar Mombasa!!! De tijd vliegt!!!!

Liefs!