End of Zanzibar Part 1

Na de grote vakantieverjaardagsweek ben ik nog twee weken op Zanzibar gebleven. Een weekje vrijwilligerswerk en een weekje relaxen aan de oostkust.

Maandag 13 augustus moest ik al om acht uur op school zijn voor een parent-meeting. Ik vroeg me van tevoren een beetje af wat ik hieraan bij zou kunnen dragen omdat ik zeker wist dat de meeting in Swahili zou zijn, maar aangezien ik nog maar zo weinig tijd had met deze lieve juffen en kindjes ging ik er vol goede moed heen. Mijn dala dala stopte niet bij mijn normale bushalte, dus via een omweg kwam ik te laat. Ik schaamde me kapot, ik zou ruim twintig minuten te laat binnen komen wandelen met al die ouders in het lokaal.... Eenmaal bij de school bleek mijn zorg zwaar overdreven, ouders druppelden nog tot half tien binnen!! Ik heb kennis gemaakt met nog een juf en verder hebben we een beetje zitten kletsen. Ze hadden me gemist Rond tien uur kwam er een busje en toen gingen we in twee shifts naar de nieuwe school. De nieuwe school ziet er ongeschilderd al fantastisch uit. Het gebouw is 'groot' dat wil zeggen, er is een lokaal voor iedere groep. Dat betekent dus dat alle kinderen tegelijk elke dag een volle dag les kunnen krijgen in plaats van een halve dag. Wat een vooruitgang! Er is een toilet aanwezig in de school en het is een rustig buurtje (de oude school ligt aan een drukke weg). De nieuwe, gekleurde tuinstoelen werden naar buiten gesleept en daar gingen we, met in totaal wel een man of 50 denk ik, in de zon zitten vergaderen. Ik heb wat foto’s gemaakt en verder een poging gedaan wat Swahili woorden op te vangen. Het was vermoeiend en ik had moeite wakker te blijven, maar op een gegeven moment werd ik daar wel bij geholpen: alle hoofden draaiden naar mij en toen volgde er een luid applaus De vrijwilliger werd bedankt, mensen toonden hun grote waardering. Dankzij vrijwillers zoals ik leren hun kinderen beter Engels, iets waar zij vaak niet de gelegenheid toe hebben gekregen. Na de meeting heb ik nog even met Heaven de school bekeken. Vanaf volgende week hebben de kinderen vakantie en willen de juffen de school gaan verven. Het lijkt mij leuk om daarbij te helpen.

‘s Middags thuis heb ik een was gedaan. Echt, mijn respect groeit voor al die mensen die hun was met de hand doen. Ik ben natuurlijk langzaam, maar ik ben zo anderhalf uur bezig met een paar kledingstukken. Daarbij komt dat je op de grond of op een emmertje zit, niet erg bevorderlijk voor mijn hernia-ruggetje. Maar goed, het geeft wel een voldaan gevoel als je dan eenmaal je frisse kleren op de lijn kunt hangen!

‘s Avonds met een dala dala naar het centrum, via het hotel van de ladies (die daar niet waren) naar het Traveler’s Cafe aan het water. Dit is toch wel echt mijn favoplek; niet zo posh als het Africa House. Ze hebben heerlijk eten en verse sapjes en vanaf het terras heb je een fantastisch zicht op de zonsondergang. Even later voegden de dames zich bij mij. We hadden een fijn laatste avondmaal. Lekker kletsen, geinen over de afgelopen week en toen was het rond een uur of negen tijd om afscheid te nemen. Dat was raar...ik had een stukje thuis bij me, een week lang, en dat zou vanaf nu weer verdwijnen. Ik heb echt ontzettend genoten met en van de dames, ik had deze week niet anders willen doen!
Met een taxi naar huis gegaan en al gauw gingen mijn 'luikjes' dicht. Ik was moe van al dat feesten en morgen zou de dag weer vroeg beginnen!

Dinsdag 14 augustus ging de wekker al vroeg. Het voordeel van dit aangepaste rooster (de andere groepen zijn al vrij, dus onze uren zijn naar de ochtend verschoven) is dat het nog redelijk aangenaam was qua temperatuur toen ik van huis ging. Ik had een aantal boeken doorgebladerd omdat ik geen idee had wat voor les ik zou gaan geven.
Eenmaal daar heb ik een lesje Engels gedaan met de oudsten (daar koos ik zelf voor aangezien niemand wist welk vak er moest worden gegeven), toen een uurtje vrij waarin ik heb zitten spitten in het woordenboek dat ik mag lenen en toen nog een lesje aan de jongsten. Rond half twaalf was het al tijd om te gaan. Ik merkte dat mijn motivatie een beetje verdween. Niet dat ik het idee had dat ik absoluut niks toevoegde, maar het leek alsof de leraren enorm toe waren aan vakantie en de uren hier maar werden uitgezeten. Ik maakte er het beste van, maar stond niet meer te springen van enthousiasme...

‘ s Middags ben ik naar het strand gegaan waar ik met Othman heb zitten sms'en. Hij komt me morgen opzoeken in Stonetown

Woensdag de 15e weer een dagje school, mijn een-na-laatste al... Wederom had ik maar twee lessen en heb me dus weer verdiept in mijn woordenboek. ‘s Middags thuis heerlijk gegeten en gauw ff gedoucht voordat ik weer naar het centrum vertrok. Voor het Africa House Hotel ontmoette ik Othman. Het was heerlijk om hem weer te zien! We hebben uren zitten kletsen en geinen en genoten van een supermooie zonsondergang. Later hebben we nog een hapje en een drankje in het Africa House gedaan en toen we moesten afrekenen bleek dat ik niet met mijn creditcard kon betalen. Na wat overleg over en weer met de manager werd besloten dat we later mochten terug komen om af te rekenen. Wat wordt hier dan toch weer vertrouwen getoond in de goedheid van de mens hè?! We konden dezelfde dala dala pakken want hij ging naar zijn broer die richting Chukwani woont. In de dala dala bleken we een vreemde combi, overal zaten drie mensen naast elkaar en wij zaten maar met zijn tweeën. De chauffeur riep een aantal keer dat er naast de rasta nog plek was, maar niemand ging zitten... We grapten wat over het feit dat mensen bang voor ons waren, maar eigenlijk was het natuurlijk te triest voor woorden. Ach ja, zo konden we een keer wél comfortabel zitten;)

Donderdag 16 augustus, mijn laatste dag lesgeven... Wederom snapte ik niks van de planning, ik bleef dus maar braaf onder de ventilator zitten totdat een van de kindjes me riep om te zeggen dat het mijn beurt was;) Ik heb bewust gekozen voor nog wat wiskunde voor de oudsten en wat basis dingen in Engels voor de kleintjes. Sommigen krijgen best heel wat mee, maar bij anderen is het haast triest om te zien wat ze in hun schriftjes schrijven. Ik had een toets op het bord gemaakt met lege plekken in zinnen waar een antwoord moest worden ingevuld, of opties A t/m D waaruit kon worden gekozen. En dan was er dus een meisje dat gewoon letterlijk de hele toets overschreef zonder ook maar één antwoord in te vullen. Haar Engels is gewoon te slecht om te begrijpen wat de bedoeling is. Als ik hier langer zou zijn, zou ik een lesplan voor basis Engels willen maken. De kinderen (en de leraressen!) testen op wat ze kennen en kunnen en dan groepen indelen op basis van die kennis. Al heeft iedereen een uurtje per dag les, op zijn of haar niveau, dan verwacht ik dat er enorme vooruitgang kan worden geboekt!

Ik had gevraagd aan mama Happy en Lameck of het oké is als ik Othman uitnodig vandaag en dat vonden ze geen probleem. Ik had Happy beloofd om haar nog een keer mee te nemen naar het strand en ze was helemaal in de wolken. Ze had haar eigen rugzak gepakt en kwam me steeds vertellen en laten zien wat ze allemaal wilde meenemen naar het strand. Ze had de grootste plannen, ze ging zwemmen en schelpen zoeken en een puzzel maken etc. Echt te schattig, wat een heerlijk meisje!
Othman kwam na de lunch en samen met Happy gingen we naar het strand. Happy leek ineens een ander kind, heel stil en verlegen. Othman ging daar leuk mee om, kreeg haar wel aan de klets en samen gingen ze letters schrijven in het zand. Na een duik samen (Happy weer vol enthousiasme en spanning om mijn nek) zijn Happy en ik schelpen gaan zoeken. Toen had ze weer grote verhalen en was ze allerlei liedjes aan het zingen. Hierna had ze er genoeg van en wilde ze naar huis. Ik heb haar thuis gebracht en Othman en ik hebben nog een fijne middag gehad op het strand met de mooiste zonsondergang waar ik de coolste foto’s van heb!
Terug bij de familie hebben we gezellig met zijn allen buiten zitten eten en later op de avond hebben Lameck en ik Othman naar de dala dala gebracht. Die Lameck is echt vermoeiend, hij blijft maar dezelfde dingen vertellen in zijn gebrekkige Engels. En dan moet je niet denken dat ie daar mee ophoudt als je niet meer reageert... Ik begreep inmiddels dat hij echt in het gezin is gehaald voor mij. De week dat ik weg was, was hij er ook niet en nu is ie er weer, speciaal voor mij. Ik vind dat zwaar overdreven, na de eerste dagen waarin ie me veel heeft laten zien en verteld had ik hem eigenlijk niet nodig...
Later een koude douche in het donker omdat de stroom was uitgevallen. Die koude douche is toch iets waar ik maar niet aan kan wennen hier...
Vrijdag de 17e, vroeg uit bed voor mijn afscheid van Flora School’s lieve kinderen en juffen. De kinderen dansten en zongen volop en gaven me kadootjes. Daarna was er een knuffel voor iedereen en ging ik weer mijn eigen weg. Het was kort, niet echt krachtig, maar wel echt de moeite waard.
Ik weet zeker dat de kinderen wat van me hebben geleerd en dat is het belangrijkst. Al had dat met langere lesdagen en meer structuur meer kunnen zijn, ik ben tevreden met wat ik heb gedaan.
Ik heb heel wat moeite gedaan om geld te kunnen pinnen, maar het is gelukt (een aantal automaten werkten niet)! Ik heb dus de rekening bij Africa House kunnen betalen. Tussendoor had ik steeds contact met Othman en ik had besloten om een weekje met hem mee naar Jambiani aan de oostkust te gaan. De juffen gaan namelijk nog niet komende week aan het schilderwerk beginnen, dus ik kon Stonetown rustig verlaten.
Na een lekkere lunch thuis, gek doen met Eric en Happy, foto’s maken van de familie en mijn tas in te hebben gepakt, ging ik rond twee uur richting dala dala. Op het busstation heb ik even op Othman gewacht en toen gingen we per dala dala naar de oostkust. Dat is een hele onderneming, want dat ding stopt iedere tien hutjes en je zit super krap, maar het was allemaal prima in dit goede gezelschap.

Eenmaal in Jambiani gingen we naar Bahani resort, waar we een kamer namen. Othman is bang dat ik niet in zijn localstyle huis kan leven, ik denk dat dat ik dat prima kan, maar voor vannacht ging ik maar mee in de luxe van dit hotel. We hebben echt genoten, van elkaar, van de mensen die er werken, van de omgeving en het uitzicht, heerlijk! ‘s Avonds besloten dat ik vanaf morgen gewoon met hem mee naar huis ga...hoe erg kan het nu helemaal zijn?!
De dagen die daarop volgden waren gewoon heerlijk. Othman heeft een prima kamer, het enige waar ik aan moest wennen is de badkamer... Een hok met een muurtje in het midden. Achter het muurtje zit een gat in de grond, de wc. Voor het muurtje staan twee emmers water met een opengeknipte wasmiddelfles erin, de douche;) Het licht ontbreekt, dus je doucht bij kaarslicht, dat heeft toch ook wel weer wat! Binnen een dag was ik er aan gewend en inmiddels ben ik een master in het Afrikaanse badkamerbezoek!
Het kwam erop neer dat ik gewoon weer even vakantie had. Othman ging meestal ‘s ochtends op pad om klanten te zoeken (hij is tourguide, maar het is laagseizoen dus er zijn weinig toeristen), ik voegde me dan op een gegeven moment met wat boodschappen bij hem bij Dhow Beach op het strand waar we dan lekker konden lunchen. Othman moest één dag naar Stonetown om Spaanse gasten van de boot op te halen en mee naar Jambiani te nemen, maar die gasten zijn nooit op komen dagen. Dan is hij dus zo acht uur kwijt, voor niks... Dat vindt ie niet leuk, maar er lijkt een soort van acceptatie ingebakken te zitten, zo van, dit is Afrika nu eenmaal...
Op een dag zijn we via het strand naar Paje gewandeld, 6 km verderop. Lekker gekletst en geouwehoerd onderweg en ik merkte al gauw dat mijn lip aan het verbranden was. Daar heb ik dus vervolgens twee dagen last van gehad In Paje is een supermarkt die niet veel voorstelt en al gauw ontdekte ik dat je hier in Jambiani ook best veel kunt krijgen. De eerste avond dat ik bij hem in huis was hebben we Africastyle gekookt. Othman bouwde een vuurtje en ik was de chef. Ook met een maaltijd bereiden ben je zo een paar uur kwijt. Je moet het dorp door om te kijken of je kunt vinden waar je naar zoekt, dan moet er een vuur worden gemaakt en moet je je verschillende onderdelen omstebeurt bereiden, omdat je dus maar één vuurtje hebt. Toch vond ik dit ook meteen heerlijk, samen aan de kook onder de sterrenhemel...
Andere dagen liepen we naar het local 'restaurant', daar staat iedere dag hetzelfde op het menu. Voor hooguit anderhalve euro voor twee personen eet je ‘s middags een bord gekruide rijst met vlees of ‘s avonds een kom soep met een bot vol vlees en zoete broodjes, of een bord friet met kipspiesjes. Lekker eten, gezellige locals en niet duur!
Dan heb je ook nog de optie om, terwijl je lekker op het strand in een hangmat ligt of aan het volleyballen bent, te wachten op de vissers die terug komen, van wie je vervolgens een vers visje of octopusje kunt kopen...

Al met al waren het heerlijke dagen en het voelde goed tussen Othman en mij! Ik had contact gehad met Daniel, de regelaar van mijn vrijwilligerswerk in Kenia, en te horen gekregen dat het oké is als ik zaterdag de 25e of zondag de 26e aankom in Nairobi. Dat gaf me wat meer tijd met Othman, helemaal toen ik had besloten om te vragen of ie met me mee reist naar Dar es Salaam. Dat wilde ie wel, dus donderdag 23 augustus gingen we samen richting Stonetown. We kregen een lift van vriend Bojo, dat was fijn met al die bagage! In Stonetown had Othman via een vriend een goedkope kamer (eigenlijk gewoon een heel huis) geregeld vlak bij de ferry, super! Die middag ben ik afscheid gaan nemen van mijn familie in Chukwani. Er volgde nog een fotosessie en ik heb nog even met Happy en Eric gespeeld. Later die middag hebben Othman en ik zitten genieten, voor de laatste keer voorlopig, van die mooie zonsondergang bij het Traveler’s Cafe. Later op de avond hebben we Zanzibar Pizza gegeten bij de Forodhani Gardens (al die standjes met vers eten en drinken) en zijn we naar een reggae feestje gegaan. Een fijne laatste avond in Stonetown!
Vrijdag de 24e ging Othman al vroeg op pad om kaartjes voor de boot te kopen. Als je als blanke gaat betaal je zo 25 euro, nu hadden we twee kaartjes voor 20 euro (ook omdat ik een werkvergunning heb en dus niet als toerist wordt gezien). We hebben ontbeten bij een local tentje en om 11 uur gingen we richting boot. We zijn achter op het dek gaan zitten en hebben twee uur genoten van het uitzicht en de wind.

Eenmaal in Dar es Salaam hebben we ons door een taxi naar het Holiday Hotel laten brengen, een prima toko niet ver van de haven. ‘s Middags op de kamer gezeten, gekletst, gegeten, gelachen en toen kwamen de tranen wel. Ik wil niet weg, ik wil wel, maar ik wil hem niet achterlaten...Hoe bizar om na zo’n korte tijd al zulke gevoelens te hebben... Ik liep al dagen met een knoop in mijn maag, maar nu het afscheid zo dichtbij kwam kwamen de tranen dus echt.
Eind van de middag moesten we naar Ubongo, het grote busstation, om een kaartje naar Nairobi voor mij te halen. Dat bleek nogal een missie. Voor een pak geld wilde een taxichauffeur ons wel heen en terug brengen, maar het zou wel even duren aangezien we in de spits terecht zouden komen. Eenmaal bij het kantoor van een busmaatschappij te zijn aangekomen, bleek deze al dicht te zijn. Op aandringen van mij zijn we naar het station zelf gereden en daar werden we meteen van alle kanten bestormd door mannetjes die me wilden helpen. Man, wat voelde ik me ongemakkelijk!
Ik was blij dat Othman en de taxichauffeur bij me waren. In een kantoortje bleek dat de bus naar Nairobi (van deze maatschappij dan, er zijn wel tien maatschappijen volgens mij) van morgen vol was. Ik zou tot Arusha kunnen en moet dan zondag verder naar Nairobi. De meneer wilde me wel vast een ticket geven tot aan Nairobi. Toen ik dat handgeschreven papiertje zag wist ik meteen dat ik bij de neus werd genomen, want er stond maar één reisdatum op. No way dus dat die chauffeur van zondag mij aan boord laat met dit papiertje! Anyway, ik had geen keus, heb dus betaald en mijn papiertje goed weggestopt.
Eenmaal terug in het centrum zijn we gaan eten bij een local en vonden vervolgens een ijstentje voor een lekker toetje. De avond was ongemakkelijk, fijn samen, maar dat afscheid nadert...

Zaterdag de 25e was het dan zover, de taxichauffeur van gister stond om 4.50 uur voor de deur en binnen een half uur stonden we op het busstation. Daar hebben we gauw afscheid genomen, na een echt afscheid eerder die ochtend in het hotel. Man, wat voelde ik me rot! En toen ik om half zes braaf achterin in het midden van de bus zat te wachten tot het vertrek om zes uur bleven de tranen maar komen. Ik ga hem missen....
Al met al heb ik zeventien uur in die bus gezeten! De chauffeur knalde regelmatig over hobbels en gaten in de weg waardoor iedereen zo een halve meter de lucht in vloog. Ik had gelukkig mijn gordel om, zoals altijd, en had gelukkig alleen maar blauwe bovenbenen door die lanceringen. We kwamen in Arusha rond vier uur ‘s middags en het was mij nog steeds niet duidelijk of ik daar nu moest uitstappen, of dat de organisatie er rekening mee hield dat ik tot Nairobi zou mee reizen. De regelmeneer zei dat ik vooral moest blijven zitten, anders zou ik morgen een nieuw ticket moeten kopen. Ik vroeg me af of ik dan niet iemands plek in nam, maar toen ik zag dat het gangpad vol stond met mensen voelde ik me niet meer schuldig.
Doordat ik dacht dat ik maar tot Arusha zou gaan, had ik geen rekening gehouden met een grensovergang en dus ook niet met de aanschaf van een nieuw visum... Rond half zeven ‘s avonds kwamen we bij de grens. Ons werd verteld dat we met niemand mochten praten. Je moest gewoon naar het ene loket, vingerafdrukken afgeven en papieren invullen. Dan liep je over de grens waar je werd lastig gevallen door mannetjes die beweerden dat je je visum bij hen moest kopen , naar een loket waar je opnieuw vingerafdrukken moest afgeven en papieren moest invullen. Aangezien ik eerst naar de wc was gegaan was ik een van de laatsten en toen ik 50 dollar moest neertellen brak het zweet me even uit...Ik had geen vijftig dollar. Ik had ook geen 80.000 shilling wat overeenkomt met vijftig dollar... Ajj... De meneer van de bus zei dat ie voor 100.000 shilling 50 dollar voor me kon kopen op de zwarte markt. Dat was mijn enige optie, maar ja, ik had maar 70.000 shilling. De chauffeur bleef maar schreeuwen dat ie ging vertrekken en inmiddels was het donker en voelde ik me dus niet heel erg op mijn gemak tussen die louche mannetjes. Een Belgische meneer naast mij gaf met enige tegenzin (logisch!) 30.000 shilling aan me zodat ik die vijftig dollar kon kopen en mijn visum kon betalen. Fieuwww! Dat was toch even spannend. Ik heb die meneer eigenlijk niet voldoende kunnen bedanken en hem ook niet kunnen terugbetalen. Dus meneer, als u dit leest, dank u wel, uit de grond van mijn hart! Ooit zal ik iets goeds terug doen voor een ander, of voor u natuurlijk als ik u ooit nog tegenkom!!!
We hadden vertraging en mijn batterij was leeg, dus vanaf half 9 ‘s avonds waren er wat mensen ongerust over mij. Daniel had geregeld dat mijn hostpapa mij op zou halen vanaf het busstation. Ik hoopte maar dat die goede man twee uur zou wachten op mij. Toen we om half 11 in Nairobi stopten en ik uitstapte, werd ik van alle kanten belaagd door chauffeurs... Ja, hoe weet ik nu wie bij mij hoort?! Toen ik vanuit de menigte hoorde “Are you Gone?“ vielen de zorgen weg, daar stond Pastor Pulei, mijn hostpapa voor de komende twee weken. We hebben mijn tas in zijn auto gehesen, hebben ergens gepind en even wat gegeten en om middernacht was ik dan eindelijk 'thuis'. Ik was kapot na deze lange dag en alle emoties, dus na een korte kennismaking met mama Christine viel ik als een blok in slaap!

Zo lieve mensen, dat was het even voor nu. Mijn (eerste) Zanzibar avontuur is voorbij. Over mijn maand in Kenia hoop ik heel binnenkort te kunnen vertellen!
Veel liefs vanuit.....Zanzibar Waar ik met Othman plannen maak voor een voortzetting van mijn reis met zijn tweeën en zelfs een bezoek aan Nederland over een paar maanden....ook daarover volgt snel meer!!!