Derde stop: Kenia

Kenia, het derde land tijdens mijn Afrikatrip. De reis er naartoe was er ongetwijfeld een om nooit te vergeten. Zeventien uur in een bus over hobbelige wegen, met gutsende oksels de grens over, zonder een fatsoenlijke maaltijd en niet wetende of ik in Nairobi zou worden opgehaald door iemand. Vooral dat laatste was geen fijn vooruitzicht, aangezien ik niet veel positieve verhalen over deze stad had gehoord en ik ‘s avonds laat aan kwam. Maar gelukkig werd ik door Pastoor Pulei opgewacht en bleken hij en zijn familie in een gewoon huis te wonen. Ze wonen namelijk in Maasaidorp Ngong, ten noorden van Nairobi. Ik wist niet wat ik moest verwachten van een Maasaidorp en ik zag mezelf al in zo’n 'stronthutje' tussen de geiten en kippen...;) Er bestaan dus ook hele moderne Maasai die nauwelijks te onderscheiden zijn van andere Kenianen.

Zondag 26 augustus: churchday! Maar daar had ik echt even geen puf voor. Vader was met de oudste zoon Clement(6) al vroeg richting kerk vertrokken. Moeder, dochter Becky (10) en zoon Enoch (1) hadden zich opgedoft en gingen toen ook naar de kerk. De familie woont op een heuvel en vanaf het huis heb je uitzicht over een stuk braakliggend land met daarachter een gigantische nieuwe kerk. Ook hier leek men er weer op gefocust om zoveel mogelijk geluid te produceren tijdens de uren durende kerksessie. Ik hoefde dus niet eens mee, ik kon de hele dienst vanuit huis volgen!
Huishulp Agnes had een ontbijtje voor me gemaakt, brood met ei en fruit en natuurlijk een kop mierzoete Chai. “Thee“ noemen ze het, maar ik proef alleen maar warme melk met heel veel suiker.
Na het ontbijt kwam Daniel op bezoek. Hij is degene die voor de vrijwilligersorganisatie werkt en mij zal rondleiden door Nairobi en me zal begeleiden naar mijn project. We hebben een hele tijd zitten kletsen en kregen nog wat brood en fruit van Agnes. Daarna besloten we om naar Junction te gaan. Dat is een gigantisch Westers winkelcentrum op ongeveer een half uur rijden per matatu (klein busje) vanaf Ngong. De familie kwam op dat moment net terug van de kerk en toen kregen we eerst lunch voorgeschoteld (terwijl we dus net brood hadden gegeten:S). Na de lunch dus echt op pad en binnen een mum van tijd waande ik me in een andere wereld. Onvoorstelbaar, wat een tegenstellingen! Ngong is niet super arm, maar huizen, winkeltjes en straten zijn nou ook weer niet je van het. Junction lijkt gewoon een Amerikaans winkelcentrum. Alles is er te vinden, van kappers, tot een gigantische supermarkt, tot versgebakken Frans brood en een koffiehuis met gratis wifi. Het wemelde er van de mzungu’s (blanken), met hier en daar een rijke Keniaan. Ik moet eerlijk bekennen, ik vond het heerlijk, voor het eerst in lange tijd een echte supermarkt. Dat is ook weer zoiets wat ik in Nederland als vanzelfsprekend aanneem. In Amsterdam vind je iedere paar honderd meter een AH; op heel Zanzibar is geen supermarkt te vinden. Ik heb dus rondgewandeld door de supermarkt haha, alleen maar om rond te kijken... en vervolgens door de rest van het winkelcentrum. We hebben een simkaart gekocht zodat ik fijn weer kon internetten en zo, wat papierwerk geregeld voor mijn vrijwilligerswerk en toen hebben we even in het koffiehuis gezeten.
De terugweg naar Ngong duurde aanzienlijk langer. Er is maar één weg vanuit Nairobi naar het noorden, dus deze weg staat altijd bomvol, vooral aan het eind van de dag.
Eenmaal thuis heb ik me verbaasd over de verhoudingen in dit gezin. Huishulp Agnes doet alles: van de kinderen aankleden en klaarmaken voor school, tot alle maaltijden bereiden, tot het huis schoonmaken, tot de was doen, tot het zorgen voor de kleinste terwijl pa en ma werken...alles! Vader heeft vast een drukke baan, maar zodra hij thuis is doet ie niks meer.
Hij roept zijn dochter om de tv harder te zetten, hij roept haar om zijn schoenen uit te trekken, hij roept haar om zijn telefoon aan te geven terwijl deze op nog geen twee meter afstand van hem ligt en zij vanuit de tuin moet komen...interessant...
Die avond aten vader en ik in de woonkamer terwijl de rest van de familie achter ons in de eetkamer zat. Verderop tijdens mijn verblijf, toen vader op pad was voor zijn werk een paar dagen, moest ik met de rest van de familie eten terwijl alleen moeder in de woonkamer at.
Ik snapte er de ballen van, ik wachtte maar gewoon tot dochter Becky me kwam vertellen waar mijn avondeten zou worden geserveerd;) Later nog zitten kletsen met mijn hostmama en –papa en toen toch maar weer op tijd naar bed, ik was echt moe!

Maandag de 27e werd ik weer pas na een enorm lange nacht wakker. Het leek wel of ik moest bijkomen van Zanzibar en het een en ander nog moest verwerken.
Na een relaxte ochtend kwam Daniel me halen. Hij had wat meetings bij Junction, maar hij had geregeld dat een kennis van hem, Alice, mij een beetje zou rondleiden door Nairobi. Met alles op zijn Afrikaans, “pole pole” dus, rustig aan, gingen we pas om 3 uur bij Junction weg. Met een matatu duurt het dan nog wel drie kwartier voor je in het centrum bent. Daar was ik niet heel erg onder de indruk, Nairobi is gewoon een stad, het centrum is best Westers, met grote bedrijven en hotels. Iedereen spreekt ook goed Engels hier, wat dat betreft is Kenia wel echt anders dan Tanzania. Rabobank Amsterdam had mijn pinpas naar Nairobi gestuurd en die mocht ik vandaag in ontvangst nemen. Rabo wilde graag een ontvangstbewijs per fax, dus dat was onze missie die middag. We werden van het kastje naar de muur gestuurd, maar vonden uiteindelijk op de zoveelste verdieping van het zoveelste hoge gebouw een soort van copyshop waar ik mocht faxen. Hierna was het eigenlijk al tijd om terug te gaan naar Junction, maar Alice vroeg of ik het leuk vond om haar huis te zien. Zij woont in Kibera, Afrika’s een-na-grootste sloppenwijk, op nog geen tien minuten loopafstand van dat grote westerse Junction... Onvoorstelbaar, hier waande ik me echt in arm Afrika. Wat een drukte, wat een smerige boel, wat een indruk.... Ik wou dat ik alles had kunnen filmen. Alles en iedereen leeft op straat, iedereen probeert vanuit z’n krotje wat te verkopen en overal ligt vuilnis en stinkt het! Alice en haar zus wonen beiden in het betere deel van Kibera. We hebben eerst even gedag gezegd tegen zuslief, die een Duitse vrijwilligster in huis had en inderdaad in een hele aardige flat woonde. Vervolgens zijn we even bij Alice thuis naar binnen gewipt en toen was het tijd om terug te gaan naar Junction. Dat bleek nog een hele opgave met al dat verkeer. Alice heeft me uiteindelijk bij een ander winkelcentrum gedropt waar Daniel me een hele tijd later oppikte. De missie was om rond 6 uur richting Ngong te gaan...Uiteindelijk was ik er om kwart over acht pas! Man, wat een verkeer en dan regende het ook nog eens. Gelukkig zat ik in een matatu die gewoon door de berm knalde, dat scheelde nog wat tijd.
Ik voelde me schuldig dat de hele familie door mij pas om half negen kon eten, maar later bleek dat dat gewoon hun etenstijd is.

Dinsdag 28 augustus, mijn eerste dag in het weeshuis!!! Daniel kwam zoals verwacht te laat;) dus ik kon rustig wakker worden en ontbijten. Het weeshuis Faraja, ligt op loopafstand van mijn gastgezin. Achter die gigantische kerk staat het inmiddels door grote muren omheinde huis. Er was tot vier keer toe ingebroken en daarom besloot Amerikaanse vrijwilliger Ben afgelopen februari om een actie te starten. Via Facebook haalde hij binnen 24uur bakken geld binnen waarvan ie meteen een muur kon laten bouwen. Schitterend, zo’n initiatief! In de tuin ontmoette ik meteen een paar kindjes en ik werd voorgesteld aan Amerikaanse vrijwilligers Amanda, Alicia, Portia en Ben. Zij waren van plan om de tuin op te knappen in de hoop dat het tehuis dan over een paar maanden kan worden geregistreerd. Geregistreerde tehuizen hebben alles goed voor elkaar en kunnen vervolgens makkelijker sponsoren vinden om de dingen nog beter te kunnen regelen. Het plan voor vandaag was om grote stenen te verslepen zodat we een wasplaats kunnen creëren waar twee grote badkuipen staan en alle waslijnen kunnen worden gespannen. Stenen slepen is nou niet echt de ideale klus voor mijn rug, maar ik heb dapper mee geholpen. Later heb ik heerlijk zitten lunchen met de kids en ‘s middags heb ik een jongetje geholpen met de bergen afwas. Met gewoon een stuk zeep en een doekje worden alle bordjes, bekers en grote pannen grondig gewassen en tot drie keer toe gespoeld. Ik vond het schitterend om te zien hoe al deze kinderen weten wat er van ze verwacht wordt. Iedereen levert een bijdrage en zo loopt het dagelijkse leven als een trein. De kinderen hebben nu vakantie, normaal gesproken zijn ze overdag naar school.
Er zijn zo’n 30 kinderen, van dreumes leeftijd tot volwassen. “Mom“ Moraa kwam jaren geleden op straat terecht toen haar man was overleden en zij niet wilde worden geërfd door haar zwager (zo gaat dat in haar stam, als je man dood is, krijgt zijn broer jou gewoon). In Kibera, die sloppenwijk, leefde ze op straat met haar drie kinderen en begon ze eigenlijk per ongeluk een weeshuis. Ze wilde wat buurkindjes lesgeven (ze is lerares) in de hoop dat hun ouders haar zouden betalen. Nu bleken haar eerste leerlingen wezen te zijn die graag haar lessen volgden, maar vervolgens niet meer weg gingen. Moraa’s zorgen werden groter nu ze meer monden had om te voeden, maar ze peinsde er niet over om deze kinderen achter te laten. Zoals zij dat dan ziet was dit een opdracht van God; die kinderen kwamen niet zomaar bij haar terecht, het is haar missie om zich samen met deze kinderen uit het dal te werken.
Via haar kerk vond ze uiteindelijk een huis waar ze met de kinderen kon wonen. Er kwamen steeds meer kinderen bij, vaak broers en zusjes en in totaal werden ze drie maal uit huizen gezet. Het vierde huis is het huis waar ze nu nog in wonen en zoals het er naar uitziet is dit hun vaste plek. Een indrukwekkend verhaal om te horen van een vrouw die veel heeft meegemaakt en het hart absoluut op de goede plek heeft zitten. Al die tijd heeft ze steun gehad van haar moeder, die nu ook bij haar in het weeshuis woont. Oma en mom waren om een of andere reden meteen fan van mij en dat lieten ze ook vaak merken. Mijn nuchterheid, harde werken en het gemak waarmee ik me aanpaste aan hun Afrikaanse levensstijl maakten indruk. Ik voelde me er dus meteen op mijn gemak!
Na een dag stenen slepen voelde ik mijn arme rugje wel, dus ik besloot om vroeg mijn bedje in te duiken die avond.

Woensdag de 29e voelde ik mijn arme rug en kuit toch wel aardig, dus ik besloot dat ik het vandaag wat rustiger aan moest doen;) Ik vroeg aan de “aunties“ (twee vrouwen die ook in het weeshuis wonen en werken)wat ik kon doen. Ik kon aan de afwas beginnen. Mom vond echter dat we eerst samen thee moesten drinken, dus nadat ik net thuis zo’n kop zoete meuk had weggewerkt, moest ik dat hier weer. En dan zit je zo een uur te teuten! Daarna moest ik de jongens helpen bedden opmaken. Dat bleken ze prima zelf te kunnen, dus ik heb ze vooral aangemoedigd en gekletst met Edgar, een van de oudste kids. Inmiddels een grote volwassen vent die nog graag tussen zijn broertjes en zusjes woont. De slaapkamers zijn klein, maar dan ook echt klein...Stapelbedden staan tegen elkaar aan gebouwd en soms zelfs voor een deur. Nu blijkt dat ze “voor“ Ben helemaal geen bedden hadden, toen lagen ze dus op en over elkaar op matrasjes op de grond. Nu met die stapelbedden is het nog niet ideaal, maar goed, een enorme vooruitgang vergeleken met voorheen!
Na het bedden opmaken gingen Edgar en ik samen schooltje spelen met de kids. Ze hebben vakantie, maar mom vindt toch dat ze wel wat aan georganiseerde activiteiten moeten blijven doen. Ik voelde me een beetje in het diepe gegooid met een kamer vol kids van verschillende leeftijden en niveaus, maar het kwam goed.. Eerst stelden ze zich allemaal voor en daarna zongen ze samen wat liedjes. Het valt me echt op hoeveel “Jezus“ liedjes er ten gehore werden gebracht. Allemaal in het Engels, maar geen enkel kinderliedje zeg maar. Het geloof is een grote drijfveer hier. En hoewel ik er zelf weinig mee heb, ik kan dat wel waarderen.
‘s Ochtends komen alle kinderen, mom en de aunties al voor dag en dauw samen om te bidden en een dagindeling te maken. Ik geloof echt dat het vooral de volwassenen kracht geeft en deze kinderen groeien gewoon op met zo’n sterk geloof in een ontzettend vertrouwde en veilige omgeving...Al merk ik dan dat er weinig keus is, je groeit gewoon op met je geloof en dat geloof hou je vast, want in zo’n tehuis als dit is het de drijfveer.
Na het zingen kregen de kids de opdracht van Edgar om Mickey Mouse, die op de muur was geschilderd, na te tekenen. Iedereen nam de opdracht zeer serieus! Ik tekende ook een Mickey hoofd en dat viel zo in de smaak dat ik vervolgens voor een stuk of tien meiden een Mickey moest tekenen;) Ach, zo waren we leuk bezig en ik heb gezellig met ze gekletst. Het zijn leuke, goede kids, echt fijn gezelschap! Triest om te bedenken dat ze bijna allemaal wees zijn en ruim de helft HIV positief is.
‘s Middags een bord vol rijst en een soort groene boontjes weggewerkt en toen nog even aan het hek gewerkt. Een hek van gaas moet de moestuin scheiden van de geiten. Ik was druk bezig het gaas vast te timmeren en alle scherpe punten weg te werken. Toen ik ff opkeek zag ik toch verdorie zo’n geit gewoon over mijn mooie hek springen!!! Potver!;) Lekker dan...
Ik snapte het nut van het hek sowieso niet goed; aan een kant is de moestuin namelijk nog helemaal open, dus die geiten kunnen ook omlopen...maar het is een goed begin denk ik dan maar!
Thuis heb ik met moeder Christine en de kids in de tuin liggen kletsen in het zonnetje. Het is hier echt een stuk minder heet dan in Zanzibar, da's erg fijn als je zulk fysiek intensief werk buiten moet doen! Christine is echt een interessant mens. Ze is dus opgegroeid in het landelijke Maasaigebied en wil nu veel goeds doen voor haar stam. Ze is een studie begonnen en leidt allerlei projecten voor vrouwen. Ze informeert vrouwen over huiselijk geweld (en dat dat niet hoort, zeg maar), vrouwenbesnijdenis, persoonlijke hygiëne etc. Daarnaast helpt ze hen bij projectjes. Ze maken sieraden die ze verkopen en dat soort dingen.
Ik heb beleefd een kop zoete meuk afgewezen en gevraagd of ze ook koffie hebben. Ja hoor! Even later bracht Agnes een kop zwarte koffie...yumm... totdat ik een slok nam! Je raadt het, mierzoet!! Vanaf die dag heb ik aangeboden zelf mijn koffie te zetten en dat is prima bevallen!;)

Donderdag 30 augustus was een actief dagje. In de ochtend heb ik van een van de meiden, Angela, geleerd hoe ze hier de was doen. Op Zanzibar had ik natuurlijk al een paar keer een poging gewaagd mijn eigen wasje te doen, maar ik kon nog wel wat les gebruiken. Twee badkuipen vol water met wasmiddel en boenen maar! “Mijn“ kleren werden ook echt schoon, ik was alleen een tikje langzamer;) En bovendien zag ik er na een tijd uit alsof ik in die badkuip had gezeten...ach ja Wassen, spoelen, ophangen en afhalen. Dertig kinderen in een modderige omgeving...dan kun je bedenken hoeveel was er dagelijks is! Vlak voor de lunch viel Christine bij me op schoot in slaap. Zij is de jongste, anderhalf, en vandaag besloot ze ineens dat ze me leuk vond. Overal volgde ze me en toen we dus even lekker zaten te kroelen viel ze in slaap... Ik heb de kleine Christine gauw naar bed gebracht en had besloten om vandaag thuis te lunchen omdat huishulp Agnes me eigenlijk ook steeds verwachtte. Daar heb ik me helemaal vol laten proppen met lekker eten en ‘s middags heb ik geholpen met de afwas. Toen al het werk was gedaan heb ik met een stel tieners in de tuin Uno zitten spelen, erg leuk!
‘s Avonds mocht ik de laptop van Christine gebruiken, dus ik heb de hele avond zitten typen en foto’s zitten sorteren.

Vrijdag de 31e was ik klaar voor een dag hard werken, bleken ze zich allemaal klaar te maken voor een feestje. Het was mij steeds niet duidelijk wat de bedoeling was, want ze gingen een eind wandelen, zei mom steeds. Meiden waren echte meiden, verkleedden zich tot soms wel drie keer toe in mooie jurken en rokken. Iedereen kreeg een paar schoenen aangemeten (over het algemeen lopen ze op blote voeten of slippers) en zag er tiptop uit! Uiteindelijk werd mij duidelijk dat mom’s zoon een nieuw appartement heeft en dat we daar met zijn alleen heen zouden gaan. Natuurlijk mocht ik mee! Ik ben me dus gauw gaan omkleden en rond half twaalf vertrokken we. Alle kids in een bus; mom, de aunties en ik bij Zacharia (een van de oudste kids) in de auto. Ons feestje was ruim drie kwartier rijden, maar ik vond het prima. Eenmaal daar bleek zoonlief niet eens thuis te zijn...vreemd;) Toch hebben we ons vermaakt, tv kijken (echt, de foutste soap ooit, GTST is vele malen beter!!!), koekjes eten en ranja drinken, buiten spelen met de kinderen, nog meer tv kijken en lekker lunchen. Een lam dagje, maar wel erg leuk. We waren rond drie uur ‘s middags terug en ik besloot dat ik het genoeg vond voor die dag.
Thuis heerlijk aan de koffie en later een heerlijke maaltijd. En ‘s avonds kon ik een blog en wat foto’s uploaden.

Zaterdag 1 september; quote uit mijn dagboek: “Mennn, waar is augustus gebleven?!“
Ik merkte dat mijn lijf in de weekendmodus was, maar ik had beloofd om wel naar Faraja te komen vandaag. Ik ben er maar zo kort en heb al wat dagen van de week gemist, dus ik ging gewoon! Bij de poort kwam ik alle kids tegen, allemaal opgedoft, klaar voor de kerk! Hun hele zaterdag bestaat dus uit kerkbezoek. Er is een ochtendsessie, dan komen ze thuis om te lunchen en gaan ze terug voor een middagsessie. Pittig hoor! Ik was in mijn oude kloffie en had sowieso niet veel zin om mee te gaan naar de kerk, dus ik ben aan het werk gegaan. Was best wel lekker eigenlijk, alle kinderen weg, mom en de aunties deden hun eigen bijbelstudie, dus ik was een beetje alleen. Vol goede moed begon ik aan de grote bergen was en ik heb best veel gedaan gekregen! Rond lunchtijd riep mom me, ik moest komen eten. Een van de aunties had speciaal voor mij zoete aardappelen en yams klaargemaakt, dus die heb ik maar weggewerkt (was lekker!). Toen thuis de lunch maar overgeslagen en richting Junction gegaan. Het was echt de hoogste tijd voor een knipbeurt! Iedereen vond het zo zonde dat ik mijn haar wilde knippen, maar het was echt nodig. Ik had medelijden met het meisje dat mijn haar moest wassen...Het was zo droog en dood, ze moest tot drie keer toe met de shampoo in de weer en toen kwamen er ook nog een paar lagen conditioner. Vervolgens viel ik tijdens de hoofdmassage bijna in slaap...heerlijk, me even zo laten verwennen! Daniel kwam ook bij de kapper en die heeft met tranen in zijn ogen zitten toekijken hoe mijn haar werd geknipt haha.
Met een hoofd dat een paar kilo lichter voelde hebben we even in het koffiehuis gezeten en ben ik nog een rondje gaan wandelen door de supermarkt.
Weer via een enorm drukke weg naar huis en daar ‘s avonds lekker zitten lezen. Best op tijd naar bed want ik ben moe de afgelopen week. Ik moet dingen verwerken en doe nu voor mijn doen best intensief werk…

Zondag 2 september was een bijzondere dag. Daniel doet naast zijn werk zelf ook vrijwilligerswerk in een tehuis voor baby's die wachten op adoptie. En aangezien ik van baby's hou, wilde hij me een dagje meenemen. Begin van de middag spraken we af, we hebben nog twee andere winkelcentra bezocht en waren rond twee uur bij het New Life Home. Echt, wat hebben zij het goed voor elkaar! Qua voorzieningen dan, het feit dat de kindjes moeten worden geadopteerd is natuurlijk best zielig. Een enorme villa met een grote tuin, veel speelgoed, echt een stukje rust midden in een grote stad. In het huis moesten we een schort aantrekken en onze handen wassen. Toen werden we rondgeleid. Via de IC afdeling met pasgeboren, vaak zwaar ondervoede baby's, naar de peuterafdeling waar al die kleine Afrootjes net uit bed rolden...heerlijk! Toen besloten om naar de baby's te gaan. We mochten allemaal (er waren wel meer vrijwilligers) een kindje wakker maken. De leidsters verschoonden ze dan en dan kreeg je je aangeklede kindje mee;) In een grote ruimte hebben we vervolgens tot vijf uur met de baby's gezeten. Ik heb flesjes gegeven, ben ondergespuugd, heb met ze gespeeld en was getuige van wat eerste groentenhapjes Echt een heerlijke zondag, met van die blije koppies om me heen. Gelukkig worden alle kinderen hier geadopteerd, over het algemeen voor hun derde jaar.
‘s Avonds nog even met het thuisfront gebeld!

Nou, dat was het weer even voor nu. Ik zit nog steeds in Jambiani op Zanzibar. Binnen een week denk ik samen met Othman te vertrekken richting Oeganda. Daar gaan we naar het project van Joanne, mijn eigenlijke hoofddoel van deze trip. Ik vind het spannend nu het zo dichtbij komt, maar heb er enorm veel zin in! Joanne voelt dichterbij en ik kan niet wachten om haar plekkie met eigen ogen te zien!

Hopelijk volgt er deze week nog een blog!

Heel veel liefs vanuit een bloedheet Zanzibar!