Ik ga het toch doen...

Ja mensen, ik ga het toch doen: alsnog mijn reisverhalen afmaken! Ik weet niet of er iemand op zit te wachten, maar ik wil sowieso voor mezelf al mijn ervaringen op "papier" hebben, dus het is de moeite waard.

Ik moet echt een gigantisch stuk terug in de tijd... Terug naar maandag 10 september 2012... Mijn tripje in Kenia van Nairobi naar Mombasa. Die ochtend moest ik afscheid nemen van mijn eigenaardige gezin. Dat afscheid stelde niet veel voor, de kinderen vertrokken zonder een "doei" en pa vond het allemaal wel best. Met moeder heb ik nog wel even leuk gekletst. Vader wilde me wel naar de bus brengen, ik zei dat ik om 7.15u wilde vertrekken, dus sprong hij vrolijk om 7.12u nog even onder de douche:S Anyway, om iets voor half 8 konden we dan toch gaan. Pa was de tuin al uit en ik liep op mijn slippertjes over het steile modderige tuinpaadje al denkend "het zou echt iets zijn voor mij om nu onderuit te gaan met 25 kilo op mijn rug..." en ja hoor, daar ging ik! Gauw gecheckt of iemand me zag, dat was niet zo dus ik heb mn rugzak afgedaan en ben gauw overeind gekrabbeld. Met een been vol krassen en een broek vol modder liep ik dus vervolgens ook de tuinpoort uit:) Pa had inmiddels de buurman om een lift gevraagd, dus om half acht zat ik bij een vreemde in de auto die me naar het busstation in Nairobi zou brengen. Daar werd ik om half 10 door Daniel verwacht. Het was ontzettend druk en alle wegen stonden vast. Na bijna twee uur kon meneer de aardige buurman me toch bij de bus afzetten en daar was het wachten op Daniel. Uiteindelijk kwam die er ook aan gehaast, hij was langs zijn kantoor gegaan en zijn bazin had hem naar huis gestuurd omdat ze vond dat zijn outfit niet klopte voor een tripje naar Mombasa. Al met al waren we dus net op tijd voor de busrit! Super de luxe bus, echt een heel ander verhaal dan die trip van Dar Es Salaam naar Nairobi!
Rond half 6 waren we in Mombasa, we werden net buiten de stad opgewacht door drie mannen die voor APDK (Association for Physically Disabled Kenya) werken. Zij brachten ons naar het project aan de westkant van de stad. Daar werden we met open armen ontvangen door Mom Leah, de "baas" van APDK. Zij woont met haar gezin op het terrein van het centrum, ideaal dus! Ik ontmoette dochters Anne, Miriam en Maggie, een gezellig clubje volwassen meiden. Er was heerlijk voor ons gekookt en ik voelde me meteen thuis en heel erg welkom. Nadat Daniel weg was, die ging in een hotel logeren, dook ik vroeg mijn nest in.

Dinsdag de 11e was mijn eerste dag bij het centrum. 's Ochtends rustig ontbeten en gezellig met de 20-jarige dochter Anne zitten kletsen. vader Francis was gisteravond ook laat thuis gekomen, dus die heb ik ook ontmoet. Rond half negen ging ik naar APDK. Mom Leah stuurde me meteen door naar Kate, een mevrouw die me zou gaan rondleiden. Binnen no time had ik een klein vergroeid slechtziend mupje aan mijn vingers hangen, ze wilde mijn nagellak zien. Vanaf dit moment was Rachel mijn grootste vriendin! Meteen daarna zag ik een `aapje`de ruimte in rennen - een ontzettend vergroeid jongetje dat op wreven en knokkels loopt. Toen kwam Lucy binnen, een zo-goed-als-blind meisje met een gigantisch waterhoofd en moeilijke voetjes. Toen nog een mannetje met zijn beide benen in spalken die met tranen in zijn ogen aan een looprekje hing omdat zijn benen zo pijn deden....ik werd serieus misselijk van deze eerste indrukken en ben naar het toilet gegaan om mijn tranen weg te slikken, wow, wat is dit heftig! Na de eerste schok ging het goed. Ik heb het hele centrum gezien, ze hebben het naar omstandigheden goed voor elkaar! Een bezigheidstherapie ruimte, fysiotherapie, een gipskamer, een ruimte waar schoenen en hulpstukken worden gemaakt, twee klaslokalen, een eetzaal, een keuken en drie slaapzalen. Buiten een grote speeltuin en een zwembad en dan nog wat kantoortjes. Na mijn rondleiding ben ik naar de klaslokalen gegaan. Van half 11 tot twaalf krijgen de kinderen "les". Dit houdt in dat de kleintjes in een lokaal wat schoolse dingen oefenen met een juf en spelletjes doen en de oudere kinderen maken wat opdrachtjes uit hun lesboeken onder begeleiding van Maurice. Maurice was hier ooit als patient en is nu vrijwillig de leraar omdat de oorspronkelijke leraar is vertrokken. Absoluut geen ideale situatie, maar APDK mag blij zijn dat Maurice zo'n groot hart heeft en goed met kinderen kan omgaan. Ik heb veel met hem gepraat en keek ondertussen wat wiskunde- en Engelse opdrachten na. Ik voelde me dus meteen gewaardeerd, ik heb meteen al weer wat kinderen iets bij kunnen brengen! Om twaalf uur krijgen de kinderen lunch en daarna is het tijd om te rusten. Ik ging even naar huis om alles te laten bezinken. 's Middags heb ik meegekeken bij de fysiotherapie. Dit stelt niet heel veel voor. De kinderen moeten met name zelf rek- en strekoefeningen doen terwijl een fysiotherapeut wat kinderen individueel behandelt. Om half vier is het theetijd, alle kinderen drinken dan samen thee en daarna is het dagprogramma eigenlijk voorbij. De oudsten helpen met wat huishoudelijk werk en de rest gaat tv kijken of spelen. Er liepen nog meer vrijwilligers rond, allemaal Nederlanders, best bijzonder! De kinderen vonden ons maar wat interessant, dus al wist ik meteen al dat ik praktisch qua verpleging en therapie niets bij te dragen heb, ik vermaak me hier de komende tijd wel!
's Avonds wederom heerlijk gegeten - ik zit in huis met drie fantastische koks - en hele foute soapseries gekeken. Even werd ik blij, want ik kreeg van mijn huisgenootje in Amsterdam mijn nieuwe pincode door...zou ik dan eindelijk na maanden weer een bruikbare pinpas hebben? Maar helaas, Rabobank staat gelijk aan failure, ik kreeg de code van mijn creditcard toegestuurd, en die had ik niet nodig;) Wederom telefoongesprekken naar moeders thuis en naar de Rabobank. Ik kon niet eens meer verontwaardigd of boos reageren, ik schoot maar in de lach van verbazing...hoe is het mogelijk?! Stelletje amateurs!

Woensdag 12 september: een beach day met Daniel. Samen zouden we richting zuidkust van Mombasa gaan, naar Diani, een echt "mzungu-oord". Dochter Miriam begeleidde me naar het centrum in een matatu (mini-busje/dala dala), alwaar ik ontdekte dat mijn hele tas en lijf volzaten met bijtende mini-miertjes...Ik val al op met mijn witte huid...nu keek echt iedereen me aan alsof ik niet helemaal honderd was;) Tas uitgeplozen en schoongemaakt en me toen bij Daniel gevoegd. Met een tuktuk naar de ferry, met een ferry naar de overkant van de rivier en toen in een matatu naar Diani. En die tocht duurde langer dan ik had verwacht, we waren ruim twee uur onderweg! Uiteindelijk geraakten we na nog een overstap in het paradijslijke Diani. Mensen vergelijken de zuidkust van Mombasa nog wel eens met Zanzibar en ik begrijp dat wel. Schitterende witte stranden, knalblauwe zee, super mooi dus! Maar "mijn" Zanzibar blijft natuurlijk mooier...ik stond even op het strand na te denken wat er nu zo verschillend is...Ja, hier loopt geen Othman over het strand...;)
Maar, het was een lekker dagje, vrolijk aan de wandel, lekker lunchen op het strand en kletsen met Daniel. Opnieuw merk ik dat meneer erg onder de indruk van me is, en hoe veel ik ook praat over die leuke rasta op Zanzibar, ik moet iedere paar minuten aanhoren hoe mooi en bijzonder ik wel niet ben...:S Toen we na een tijdje strand over de weg terug moesten lopen van Daniel had ik het echt gehad. Hij bleef maar complimenten strooien terwijl het bloedheet was, we geen water bij ons hadden en de supermarkt waar we heen wilden lopen bovendien kilometers verderop was! Ik ben dus zo vrij geweest om een auto aan te houden, een alleraardigste meneer wilde ons wel een lift geven. Dat winkelcentrum bleek dus inderdaad echt niet op loopafstand te zijn! Vervolgens vanaf het winkelcentrum weer met een matatu, nog een, boottochtje, nog een matatu...pfff...en dan blijkt Daniel ook nog een waardeloze timing te hebben want dochter Miriam stond blijkbaar al tijden op ons te wachten. Vervoer vanuit de stad naar huis bleek ook nog eens moeilijk te vinden, dus uiteindelijk waren we na nog een busrit en een tochtje met z'n tweeën achterop een motor om half 8 thuis. Daar heb ik nog een paar uur buiten met een muziekje in mijn oren mijn was zitten doen en laat op de avond kon ik nog even met Othman bellen...oef, wat miste ik hem...

Donderdag de 13e ging ik weer naar het centrum. 's Ochtends thuis nog lekker aan de klets met vader Francis en vanaf half 9 bij APDK. Maurice is naast "leraar" ook een soort van cliëntenbegeleider. Al werden al die gesprekken in het Swahili gevoerd, het was een interessante ochtend. Een meisje van 16 bijvoorbeeld, zat daar met een gezicht dat op onweer stond...Haar moeder sprak alleen de taal van haar stam dus er werd met handen en voeten gecommuniceerd. Op een gegeven moment zag ik het gezicht van dat meiske oplichten...wat bleek? Vanuit haar stam was haar verteld dat haar been met klompvoet zou worden geamputeerd terwijl haar voet alleen zal worden geopereerd! Dus dat kind was helemaal met haar moeder vanuit haar stam hier naartoe gereisd, in de veronderstelling dat ze binnenkort verder door het leven zou moeten zonder been terwijl haar voet alleen wordt rechtgezet! Zo sneu...
Tijdens het lesuurtje was ik getuige van een vurig debat in het Swahili tussen twee groepen leerlingen en nadat ik bij de lunch had geholpen ben ik even naar huis gegaan. 's Middags ben ik bij de bezigheidstherapie gaan zitten. Daar worden zeven kinderen met een neurologische aandoening geholpen. 's Middags worden alle spalkjes verwijderd en is het tijd voor spelletjes en speelse oefeningen. Al kon ik niet met deze kinderen praten, het was echt super! Wat een heerlijke kinderen! Ook hier moest ik weer even slikken nadat ik een aantal achtergrondverhalen te horen kreeg. Een ontzettend vrolijk ventje bijvoorbeeld, Emanuel, een echte clown, werd de eerste zes jaar van zijn leven thuis in een hutje verborgen gehouden omdat hij gehandicapt is. Toen hij hier een paar maanden geleden kwam kon hij niets, alleen maar liggen...Nu kan hij rollen, tijgeren, en zelfs staan met braces om zijn benen! Na de therapie heb ik nog gezellig thee gedronken met de kids. Ik zat op de grond bij een spastisch meisje dat niet op een bank kan zitten omdat ze met haar voeten eet en drinkt en toen wilde iedereen natuurlijk op de grond zitten:) - een gezellige boel dus! Ik heb de kids nog naar hun slaapzalen begeleid waar ze meteen voor de tv doken.
Thuis wederom aan de handwas en 's avonds nog wat heen-en-weer gemail met de bazin van Daniel die een heks is en beweert dat ik voor een vijfde week vrijwilligerswerk moet betalen...grrrr!

Vrijdag de 14e ging ik weer naar de bezigheidstherapie. De therapeuten vertelden me vanalles over de rek- en strekoefeningen en de massages. Emanuel is dus half verlamd en moet vooral zijn "slechte" kant trainen. Met spalkjes om zijn benen werd ie aan een schuine leuning gezet. Daar hebben we samen dikke lol gehad met wat blokjes, hij gooien, ik vangen, af en toe zijn slechte arm trainen en enorm genieten van elkaars aanwezigheid. Op een gegeven moment kijkt ie me aan met een grote grijns en laat zijn goede hand los...daar gleed ie, zo langs de schuine leuning naar het eind....en dan was het dus de bedoeling dat ik hem opving haha! Hij kwam niet meer bij! Echt een pittig ding!
Na de ochtendthee werd ik door een arts uitgenodigd om in de gipskamer te komen kijken. Op vrijdag worden baby's met klompvoetjes gratis behandeld. De hele gang zat dus vol met moeders met baby's. Die huiltjes gingen door merg en been...daar moest ik even aan wennen, maar verder was het super interessant. Als kindjes zo jong zijn is de stand van hun voetjes nog makkelijk te corrigeren zonder operatie. Er wordt gips om hun been gedaan, dan wordt het voetje in de juiste positie geduwd (reden tot huilen!) en zo droogt het gips. Na een of twee weken komen de moeders terug met hun kind en kan deze handeling worden herhaald. Tot slot krijgen de baby's speciale schoentjes met een metalen buis er tussen aan en zo worden de voetjes langzaamaan in de goede stand gezet. Ik kon meteen de handen uit de mouwen steken, kindjes helpen vasthouden, gipsrollen snijden etc. Een erg interessante ochtend dus!
Later was Daniel ook bij APDK, ik heb hem rondgeleid en we hebben het gehad over die heks van een bazin van hem. Ik weiger te betalen en Daniel wordt als oud vuil behandeld. Ik vond het sneu voor hem, maar vond echt dat hij hier verder mee moet dealen. Uiteindelijk vertelde hij mij dat zij weer over mij had lopen zeuren tegen een nieuwe vrijwilliger en dat vind ik gewoon echt heel onprofessioneel! Die middag zat mijn hoofd dus echt even vol. Heb nog mailcontact met haar gezocht en ben nog even met de kids in de speeltuin gaan spelen (vrijdagmiddag is buitenspeeltijd!). Later met een flesje fanta van een paar cent van de buurtsuper op een stenen muurtje van de zon liggen genieten tot ik werd bekogeld door een bijdehandte aap;)
's Avonds wat app-contact met de kermisvierende Aaltenaren:)

Zaterdag 15 september, dagje rust! Rustig opgestart en rond tien uur met vader, moeder en dochter Anne op pad. De ambulance van APDK was ons vervoersmiddel. Eerst vond ik dat nog wel grappig, maar toen de chauffeur de sirene en het zwaailicht gebruikte om door de file te komen vond ik het minder grappig. Iedereen staarde me boos aan! In de stad scheidden onze wegen, Anne nam mij mee op pad! Met een tuktuk gingen we naar het oude centrum, naar Fort Jesus. Ik heb alleen de buitenkant gefotografeerd want van oplichterij in entreeprijzen hou ik niet! Acht euro voor een blanke, een euro voor een local...belachelijk! Toen een stuk van het oude centrum gezien en daarna met een matatu richting noordkust. Die rit duurde ook best wel een tijdje, maar na een overstap op twee motors en een korte pauze bij het huis van dochter Maggie, kwamen we rond twee uur bij een hotel aan. Daar konden we voor een paar euro zwemmen en lunchen. Nu bleek er ook een bruiloft te zijn die middag, maar dat mocht de pret niet drukken. Terwijl de bruiloftsgasten in glitterjurken en strakke pakken binnenstroomden, zaten wij met ons handdoekje om aan de lunch. Ik moet eerlijk zeggen, een prachtlocatie voor een bruiloft! Mooi hotel, schitterend wit strand, palmen, die blauwe zee....maar of ik nu vreemde lui op mijn feestje zou willen... Ik wilde naar de zee, en dan moest ik letterlijk dwars "door" de bruiloft. Ach ja, het scheelt dat ik inmiddels wel ben gewend aangestaard te worden;) Op het strand realiseerde ik me al gauw dat ik niet in deze zee wilde zwemmen. Er dreef heel veel wier, niemand zwom en bovendien was het strand bomvol mensen. Iedereen moest natuurlijk wat van me, even kletsen, iets verkopen, etc. Dus na een rondje wandelen en een paar minuten bellen met Othman, keerde ik terug naar het hotel. Weer dwars door de feestgangers richting zwembad. Daar heb ik nog een tijd gezwommen en gezond en rond half vijf gingen we weer richting huis. 's Avonds kreeg ik dan via een huisgenoot eindelijk de juiste pin! Jaaaa, ik kan weer gewoon pinnen, en belangrijker: ik kan weer internetbankieren! Die avond ontdekte ik dus dat mijn rekening al vrij leeg was haha...en ik heb nog even te gaan;)

Zondag 16 september moest ik aan de bak! Al met al had ik de afgelopen maanden 340 Euro besteed aan contact met de Rabobank i.v.m. mijn nieuwe pas en het niet werken van mijn creditcard. 340 kostbare Euro’s die ik kwijt was door hun fouten! De moeite waard dus om eens even een klachtbrief aan te wijden. Ook had ik te horen gekregen dat ik de belastingdienst ruim 700 Euro moet terug betalen, dus ook hier wilde ik een bezwaarbrief voor schrijven.
’s Ochtends hebben we gezellig samen ontbeten, lekker kletsen, ik voel me echt helemaal thuis! Dochter Miriam startte Shrek 4, dus die heb ik eerst nog samen met haar zitten kijken. Leah kwam hierna serieus met me praten. Even dacht ik dat ze ontevreden was over iets…maar wat bleek? Ze kondigde aan dat er vandaag onverwacht een nieuwe vrijwilliger hier in huis komt. En die moet bij mij op de kamer…Helemaal prima natuurlijk wat mij betreft! Ik heb gauw even wat ruimte gemaakt voor de Nederlandse Moniek, want zoals overal had ik ook deze kamer geclaimd;) ’s Middags heb ik dus zitten typen en ben ik nog even met de kids gaan kletsen en spelen. Leuk om ze zo op zondag in hun eigen kleding te zien. Ik heb een hele tijd met de 16-jarige Elinah gepraat. Wat een heerlijk kind! Ze wacht nog op de operatie van haar tweede klompvoet. Ze wil graag weer naar school, maar moet hier nog even blijven omdat haar bloedwaarden niet goed zijn voor een operatie. Zelfs op zondag zit ze met haar neus in de boeken. Ik kon haar zelfs nog wat bijbrengen toen ik zag dat “leraar” Maurice een opdracht Engels verkeerd had beoordeeld. Ooit hoop ik ook iets voor dit ijverige meiske te kunnen doen!
Later op de dag arriveerde Moniek, leuk om weer eens Nederlands te kunnen kletsen!

Maandag 17 september was het weer een werkdag bij APDK. Ik was er al vrij vroeg en heb mijn nieuwe kamergenoot een rondleiding door het centrum gegeven. Zij gaat zeven weken vrijwilligerswerk doen op de Port Reitz school hier vlakbij. Nadat Moniek weg was ben ik bij de fysio gaan zitten. Ik had mijn camera en mp3 meegenomen en nu vonden de kids me natuurlijk nog interessanter;)! Zeventienjarige Purity lag in een rolstoel omdat ze net was geopereerd. Ze kan nu weinig en ligt veelal in bed. Ik heb haar mijn mp3 gegeven voor vandaag en daar was ze echt ontzettend blij mee! Tijdens de les heb ik mijn beste beentje voorgezet met wiskunde en Engels. Alle kids kwamen naar me toe voor opdrachten en nakijkwerk. Heerlijk! Ik kan verpleegkundig of fysiotherapeutisch niets toevoegen natuurlijk, maar dit voelt wel goed. Ik heb de kleine Loventine nog naar de eetzaal gebracht, waar zij op de grond haar eten met haar voeten naar binnen werkt. Ook zo’n heerlijk meisje, die lach van haar licht de hele ruimte op!
Tussen de middag heb ik een tijdje met een Nederlands stel en nog een nieuwe Nederlandse vrijwilligster zitten kletsen en daarna ben ik lekker thuis gaan lunchen. ’s Middags gingen alle artsen tegelijk langs alle kinderen op de slaapzalen om hen te bespreken. Hoe gaat het? Wat moet er gebeuren? Waar wachten we nog op? Etc… Ook interessant om eens mee te maken!
Later op de middag heb ik een ticket naar Zanzibar geboekt! Mijn ouders hadden aangeboden om mee te betalen en toen was de keus snel gemaakt;) Je kunt vanaf Mombasa ook wel met een bus naar Dar es Salaam en dan met een boot naar Zanzibar, maar 45min vliegen klinkt toch ook wel aantrekkelijk:P

Dinsdag 18 september was interessant omdat ik weer een kijkje mocht nemen in de gipskamer. Een aantal van de grotere kids kreeg een extra stuk gips. Bovenop de voet wordt er een stuk uitgezaagd, dan wordt de voet verbogen wat gepaard gaat met veel geschreeuw, gegil en tranen. Dan wordt het opnieuw vastgegipst en mogen de kids weer gaan. Wat dat betreft gaat het hier zonder genade hoor, dat was wel even slikken. Zonder ouders, zonder pijnstilling, zonder uitleg; wat nou “How2Talk2Kids”?! ’s Middags nog een tijd met Maurice gekletst, die leek ineens ook iets van me te willen…hij drinkt nooit, maar wil graag een biertje met me gaan drinken:S Later heb ik echt de grootste lol met Rachel gehad. Zij hield zich vast met d’r iele armpjes aan mijn bovenbenen terwijl ik op tafel zat, dan leunde ze met haar benen op mijn voeten en dan ging ik schommelen terwijl ik de vogeltjesdans neuriede. Man, man, wat een lol, ze gierde het uit en bleef er bijna in! Zo kwam ze een paar keer terug tot de tranen uit haar moeilijke oogjes rolden…smelt! Daar moest ik dan weer bijna van huilen…wat een heerlijk kind!
’s Avonds heb ik mijn tas gepakt want morgen ga ik met een stel therapeuten op een roadtripje!

Woensdag de 19e: op naar Gede! Chauffeur Pius en therapeuten Roy en Peter hadden een driedaagse informatiebijeenkomst georganiseerd in Gede, een klein plaatsje ongeveer anderhalf uur ten noorden van Mombasa. Omdat mensen weinig weten over handicaps en er nog een taboe op rust, is er een mobiele kliniek die het land door reist om informatie te verspreiden en om gehandicapte kinderen op te sporen en naar de kliniek te verwijzen. Het was de bedoeling dat ik een paar dagen met de mobiele kliniek mee zou gaan, maar aangezien deze was geannuleerd deze week, mocht ik mee met deze mannen naar Gede.
’s Ochtends zouden we om zeven uur vertrekken. Ik zat braaf in de ambulance om zeven uur, Pius vertelde me dat we nog even moesten wachten op een man die hem geld zou geven (waarom regel je dat niet de dag ervoor??). Dus daar zat ik, half acht, acht uur, kwart over acht….pff! En dat terwijl die bijeenkomst om half negen zou beginnen! Ik moest naar het toilet dus rende naar binnen. Even later stond Pius toeterend voor de deur! Ja, we moesten nu toch echt vertrekken! Ja, wtf?! Ik zit daar bijna anderhalf uur te wachten en nu ineens moet ik opschieten?! Anyway, daar gingen we! Pius’ bagage opgehaald, Roy opgepikt (zijn echte naam is serieus Nelson Mandela!) en toen Peter opgepikt. Ik kan me dan opwinden over het feit dat we pas na negen uur echt op weg zijn, terwijl we dus om half negen zouden moeten starten. Maar de mannen leken er niet erg van onder de indruk, dus liet ik het ook maar los. Ik heb ontzettend genoten van de trip; een mix van Franse heuvels, Braziliaanse palmbomen, een soort van groene Veluwe en Australische baobabs, echt schitterend! Rond 11 uur waren we bij de school, daar zat een lokaal vol volwassenen al meer dan twee uur te wachten! Maar niemand mopperde, beter laat dan nooit… Dus we konden aan de slag! Ookal spraken ze over het algemeen Swahili, ik kon best wat mee krijgen en kwam er al gauw achter dat het niveau niet erg hoog ligt. De manier waarop de cursus werd gegeven was nogal kinderlijk, maar leek wel aan te sluiten op de behoeften van die groep. Al met al denk ik dat ik met de kennis die ik heb ook prima deze dag had kunnen leiden. De meeste cursisten waren community workers, en zelfs hier was het niveau niet heel hoog. Kun je nagaan wat “gewone” mensen weten over handicaps! “Madness” werd als handicap gezien en we merkten dat veel mensen veel waarde hechten aan traditionele gebruiken. Inteelt is bijvoorbeeld prima, gewoon doorfokken! En een bevalling moet worden geleid door oma. Het is dus te hopen dat mensen wat leren van onze informatie en misschien anders gaan denken over zaken en dit dan ook weer kunnen doorgeven aan hun communities.
Al met al vloog de dag voorbij en zaten we om 4 uur te lunchen in Kilifi, het dorpje waar we zouden overnachten. Ik moest even pinnen en Pius vond het vervolgens een leuke taak om mij door Kilifi te rijden zodat ik ook wat van de omgeving zou zien. ’s Avonds vooral op mijn kamer liggen lezen en schrijven..

De volgende dag, donderdag de 20e zouden we om half 8 vertrekken, maar werd er om vijf over zeven al op mijn deur geklopt…of ik klaar was? Ja hallo! Half acht is half acht! Rustig aan ontbeten en ik had al snel door dat we weer te laat bij de school zouden zijn. Gelukkig waren de cursisten zelf al de stof van de dag ervoor aan het doornemen. Vandaag werden cases besproken, super interessant! Ik heb heel wat nieuwe Swahili woorden geleerd! Ik wilde rond 1 uur een matatu terug naar Mombasa pakken, de mannen zouden nog een dag blijven. Uiteindelijk was de dag om kwart voor twee af, dus kon ik nog even afscheid nemen van de mannen. Ze hadden bedacht dat we in Malindi (ik weet niet hoe ver, maar een behoorlijk eind richting noorden) zouden gaan lunchen. Ik zei dat ik toch echt een busje wilde pakken aangezien ik niet geloofde in het feit dat die lunch maar tien minuten zou duren zoals zij beweerden…Als ze nu gewoon eens een keer zeggen waar het op staat…
Ik dus in een matatu gestapt, op naar Mombasa! Daar bij een groot winkelcentrum uitgestapt om wat te shoppen. Die westerse supermarkten blijven toch aantrekkelijk, ik heb een aantal dingetjes gekocht die ik mee wil nemen naar Zanzibar. Daarna via een omweg en een aantal keer overstappen naar huis. ’s Avonds nog met Othman gebeld, die denkt dat ik maandag kom, dus toen ie zei dat ie me van de boot wil komen halen maandag moest ik even een smoes bedenken, want ik ga al zondag!!

Vrijdag 21 september was mijn laatste dag met de kids. Ik vond het super moeilijk om motivatie te vinden omdat ik het zo jammer vind om te gaan. Ik ben met mijn kamer genoot Moniek mee gelopen naar de Port Reitz school om daar een kijkje te nemen. Dat ziet er dus echt super goed uit! Wow! Echt een giga school voor gehandicapte kinderen. Mooie schone slaapzalen en badkamers, echt top! Daarna terug naar “mijn” kids. Vrijdag is een beetje een relaxdag. ’s Ochtends mogen de kinderen bij de poort spelen en ’s middags in de grote speeltuin. Arme Lucy met een gigantisch waterhoofd zat nog binnen omdat ze haar schoenen niet aan had en zonder speciale schoenen niet kan lopen. Ik heb haar dus geholpen en ben vervolgens met haar aan de wandel gegaan. Ze heeft een brilletje op maar ziet serieus geen steek. Ik denk dat ze nagenoeg blind is. Dus met Lucy aan mijn arm over het hobbelige pad naar de poort en weer terug. Toch zielig dat zo’n kind zo afhankelijk is, als niemand haar helpt zit ze daar maar…Vervolgens naar de gipskamer, maar daar ergerde ik me al snel aan twee nieuwe Nederlandse vrijwilligsters die meenden dat ze alles beter wisten. Bovendien lijk ik dan de enige die bedenkt dat het misschien best intimiderend is voor die kleine kindjes als er drie (en met mij dus vier) blanken om hen heen staan…Daar dus gauw weg! Nog even lesgegeven, drie achttienjarige jongens snapten na mijn uitleg een moeilijke staartdeling (ik voelde me wel ff “the man”;)) en ik heb me verwonderd over wat masaikindjes. Zij krijgen dus soms gewoon geen onderwijs. Er was een twaalfjarige jongen die nu leerde tellen…bizar! ’s Middags nog weer heerlijk met mijn vriendin Rachel gehangen en met Elinah in de speeltuin zitten kletsen. Later nog gebruik gemaakt van de computer op kantoor om mijn bezwaarbrieven en dergelijke af te maken en toen was het zo half zes! Tot na zonsondergang heb ik buiten mijn was zitten doen. Wat een ontzettende voldoening krijg ik daar inmiddels van! Het werkt ook soort van therapeutisch, muziekje op, boenen, genoeg tijd om na te denken…

Zaterdag 22 september was een rommeldagje. ’s Ochtends mijn tas gepakt en nog even naar de kids gegaan. Eerst heb ik Elinah nog geholpen met haar schoolwerk en haar mijn nagellak gegeven. Daarna moest ik afscheid nemen van Rachel. Ik heb me kapot gelachen om haar. Ze was naar de wc geweest en had daarna haar broek over haar shirt getrokken. Ze weet dat dat er niet uit ziet omdat haar bovenlijf zo “kort” is omdat ze zo vergroeid is. Dus ze kwam al met een grote grijns op haar gezicht uit de badkamer. Ik kwam niet meer bij haha, wat een clown! En de verpleegster moest ook hard lachen, ze zei dat Rachel die grap wel vaker uithaalt;) Toen Rachel eenmaal om mijn nek hing omdat de verpleegster had gezegd dat ik wegging moest ik wel even slikken. Zij snapt niet dat ik echt weg ga, maar ik had het er wel moeilijk mee. Ik zou haar wel mee willen nemen…
Uiteindelijk alle kids gedag gezegd en toen naar huis. Met dochter Ann naar de stad en vanaf daar alleen verder. Op zoek naar een bank en een internetcafe. In het internetcafe heb ik wat foto’s kunnen uploaden en wat kunnen typen. Moniek was ook daar en we zouden om half 5 worden opgehaald door de hele familie, zodat we samen naar een bruiloft zouden gaan. Uiteindelijk werden we om zes uur pas opgepikt…:S Africa time... Anyway, door het drukke verkeer naar het hotel waar de bruiloft werd gehouden. Beetje vreemd om als vreemde echt naar zo’n feest te gaan, maar het gelukkige stel leek er geen problemen mee te hebben dat er twee mzungu’s extra waren;) Het was een leuke avond, we hebben heerlijk gegeten en genoten van alle prachtig geklede Afrikaanse vrouwen en van alle zang en dans. We waren met name op dit feest omdat mama Leah een praatje moest houden voor het stel. Toen dat achter de rug was gingen we naar huis. Daar heb ik Othman nog gebeld, morgen zie ik hem al!!! En hij denkt dat ie nog twee nachtjes moet wachten, dus ik had nu wel moeite om mijn plannen voor morgen te bedenken;) Ik zei nog wel dat ik vond dat hij morgen een dagje vrij moet nemen zodat ie lekker thuis kan zijn. Ook heb ik hem gezegd dat ik hem rond 2 a 3 uur wel zal bellen….Whaaaa, zo spannend! Zo’n zin in!!!

Over zondag 23 september vertel ik hopelijk snel meer…Man, dat is al vier maanden geleden! Dat betekent ook dat Othman en ik nu al vier maanden echt bij elkaar zijn…Wow, de tijd vliegt! We hebben het heerlijk samen in Nederland, al zie ik nu al op tegen zijn vertrek…
Ik ga dit volhouden, ik ga van alles nog een blog schrijven, hopelijk heel snel!

Liefs van mij