euhhh, ben ik toch weer...:)

Oeps, het is nu gewoon weer drie maanden later. Othman is inmiddels vier weken geleden naar Zanzibar vertrokken en ik tel de dagen af tot 28 mei...dan mag ik weer! Ik liep net lekker in het lente-zonnetje en bedacht me dat ik toch echt die blogjes wil schrijven... Dus here I go!

Ik had Othman verteld dat ik 24 september naar Zanzibar zou komen, maar ik vloog al op de 23e, om hem te verrassen. Ik heb afscheid genomen van mijn gezin in Mombasa en was na een voorspoedige vlucht van maar 30 minuten in het kleinste vliegtuig waar ik ooit in heb gezeten al in Zanzibar. Ik zou worden opgehaald door Philemon, mijn hostdad van Zanzibar, maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Ik kon niemand van het gezin bereiken en heb uiteindelijk mijn grote vriend Lameck gebeld. Hij stond binnen no time voor mijn neus. We hebben even geshopt in Stonetown en rond half twee zette hij mij af op het daladala station. Daar werden mijn tassen op het dak gehesen en ik mocht voorin bij de chauffeur. Ik had gezegd dat ik naar het postkantoor in Jambiani wilde. Dat is vlak bij Othman's huis, dan kon ik van daaruit Othman bellen en mijn verrassingsplan gaan uitvoeren. Ik was bloednerveus, voelde me heerlijk tijdens de rit, ik herkende de weg en de omgeving en kon echt niet wachten om mijn mooie rasta weer te omhelzen. Eenmaal in Jambiani kreeg ik echt de kriebels, ik keek nerveus om me heen, want Othman zou zomaar overal kunnen lopen. Uiteindelijk stopte de chauffeur en zei dat we er waren. Ik keek en zag dat we pal naast Othman's huis stonden..yikes! Blijkbaar had de chauffeur me herkend en wist hij waar ik bij hoorde;) Alles van het dak geladen en daar stond ik dan, midden op het zandweggetje in de zon, op enkele meters afstand van Othman's huis... Ik besloot mijn bagage even naar de kant van de straat te slepen en Othman te bellen. Met dat ik hem aan de lijn kreeg keek ik op en daar stond ie...Met de grootste smile ooit op zijn gezicht "hallow???", wow, priceless, die reactie! Een heerlijk weerzien dus en het voelde meteen weer goed! Ik hoor bij hem en hij bij mij!
De eerste dagen stonden in het teken van veel kletsen, lachen (echt tot kramp in mn wangen toe) en genieten van elkaar. Heerlijk om terug te zijn, back to basic, maar dat gaf niet. Al had Othman die weken geen werk en deed ik in principe niets, de dagen vlogen voorbij. Mijn lijf was echt even op, Kenia heeft indruk op me gemaakt en ik moest echt even bijkomen. Daarbij ontdekte ik al gauw dat een dag zo voorbij is als je ervan uit gaat dat je drie maaltijden op een dag wil. Othman stond vaak vroeg op, ging ie een rondje rennen over het strand en dan hout zoeken om vuur te maken. Dan maakte hij vuur, kookte hij water en maakte ie mij wakker voor een kopje koffie. Lang niet alles is altijd aanwezig in het dorp, dus vaak struinden we door het dorp om een maaltijd bij elkaar te verzamelen. Als we dan een vers visje wilde liep Othman een tijd over het strand om de vissers op te wachten en de beste en goedkoopste vis te bemachtigen. En om dan je maaltijd ook echt te bereiden moet je de onderdelen omstebeurt op dat ene vuurtje klaarmaken...je bent dus echt zo een paar uur verder. En toch had ik had voor geen goud willen missen. Daar stonden we dan weer, onder de sterrenhemel met vallende sterren en een superheldere maan. Genieten van elkaars gezelschap, van goede en serieuze gesprekken en van lol met elkaar. En dan later op de grond zittend in zijn kamer echt genieten van het eten waar we zo hard voor hadden gewerkt.

Begin oktober zijn we op bezoek gegaan bij Othman's zus. Al spreekt zij weinig Engels, het was erg leuk om haar te ontmoeten. Ook haar dag staat vaak in het teken van eten bereiden, dus terwijl Othman elektriciteitstegoed ging kopen zat ik met haar op de grond te koken (naast het fornuis;)). Die week erop ontmoette ik ook zijn oudste broer in het huis van hun moeder. Het was erg bijzonder om daar te zijn, de plek die Othman nog steeds "home" noemt.
Al snel kwam bij mij de realisatie dat ik Othman niet weer achter wilde laten. Het voelde alsof we elkaar al veel langer kenden en hoewel we echt van heel verschillende achtergronden komen, alles was en is bespreekbaar en we voelden beide al snel dat het goed zit. Dus vanaf begin oktober begonnen we een plannetje te smeden met als stap 1: een paspoort voor Othman. Dat bleek nog heel wat voeten in aarde te hebben. Als je als local een paspoort wilt, betekent dat dat je van plan bent om te gaan reizen, en dat betekent dus dat je geld hebt. Geen enkele medewerker van die dienst gunde hem dat paspoort. Othman is ruim een week lang elke dag van Jambiani naar Stonetown gereisd. Ik ging niet mee omdat hij dan het driedubbele zou moeten betalen, als die lui mij zouden zien. Dit reizen hield in dat hij voor dag en dauw in een overhemd en een lange broek (om netjes voor de dag te komen) in de bloedhitte een lift moest regelen naar de bushalte, op een goedkoop ritje moest wachten en in de stad flink aan de wandel moest. Elke dag weer was er iets mis; er miste een aanvraagformulier, een ander papier werd afgekeurd, er kwam ineens een formulier of voorwaarde bij, een papier werd voor zijn neus verscheurd met de mededeling dat ie het maar opnieuw moest gaan invullen etc.etc. Zelfs met engelengeduld is dat niet te doen! Na een week aan heen-en-weer- reizen barstte de bom. De meneer die hem zou helpen behandelde hem als oud vuil en Othman eiste zijn geld terug. Daar zaten we, acht dagen verder, veel frustraties rijker en geen stap verder. We bekeken het maar zo; we willen dit beide heel graag anders waren we er allang mee gekapt. Dus vol goede moed ging Othman de week erop weer aan de slag. Ditmaal kwam ie via zijn halfbroer met een mevrouw in contact. De mannen die hem eerder hadden "geholpen" begroetten hem niet eens meer als hij 's ochtends het kantoor binnen stapte...zo kinderachtig! En er lopen daar serieus Indiers het kantoor in, die er na een uur met een paspoort weer naar buiten komen...pfff!! Ook de mevrouw wist er een potje van te maken, maar uiteindelijk wisten we op een gegeven moment dat het paspoort gemaakt was. De aanvraag was dus sowieso goedgekeurd! Toen was het nog een kwestie van het paspoort verkrijgen... Met de auto van een vriend en een paar euro extra voor de mevrouw is Othman op mijn advies samen met de mevrouw naar het hoofdkantoor gegaan om zijn paspoort op te halen. De dagen ervoor was het namelijk steeds zo dat Othman naar Stonetown moest komen en uiteindelijk weer zonder paspoort terugkeerde. Uiteindelijk was het paspoort dus eind oktober binnen en konden we echt plannen gaan maken!!!

De weken van de paspoortmissie vlogen voorbij, ik was vooral aan het bijkomen, boeken lezen en genieten van de mensen, het weer en de omgeving. We zijn een paar keer naar een feestje gegaan in een dorpje verderop, Paje. Echt heerlijk die feestjes! Alleen maar locals die volledig uit hun plaat gaan op de dansvloer of het strand. Fantastisch!!!

Nadat Othman zijn paspoort had hebben we onze spullen gepakt en zijn we op pad gegaan. Nog een nachtje Stonetown, zijn familie gedag gezegd en nog even langs gegaan bij mijn gastgezin. Happy vloog me meteen om mijn nek en ze waren allemaal super blij om me te zien. Ik heb nu ook papa Philemon ontmoet en ik zei al tegen ze dat ik vast terug kom!! 29 oktober vertrokken we met de boot naar het vasteland! Othman's broers en zus zijn superblij voor hem en ons, ze lijken al dolgelukkig met hun nieuwe schoonzus terwijl ze me nog niet eens kennen haha.

Eind oktober hebben we in Dar Es Salaam zijn visum aangevraagd bij de Nederlandse ambassade. Ook dat had nog heel wat voeten in aarde. Vanuit NL kregen we hulp van mijn fantastische ouders die open stonden voor een garantstelling en veel papieren vanuit NL in orde maakten. Zonder hen had ik Othman nooit mee kunnen nemen naar NL. Othman en ik waren beide bloednerveus, zo'n ambassade is toch iets heel officieels en de mevrouw achter het raampje was ook wel intimiderend. Maar we hadden alles goed voor elkaar en ze zei eigenlijk al dat als je aanvraag compleet is en hij wordt opgestuurd, er weinig mis kan gaan...
Ons plan was om na de visumaanvraag vast te gaan reizen richting Zuid Afrika, om daar zijn visum op te halen een paar weken later. Nu bleek ineens dat Othman zijn paspoort moest achterlaten en dat zijn paspoort dus naar Zuid Afrika werd gestuurd en dat ze daar het visum in het paspoort zouden plakken als de aanvraag werd goedgekeurd...Bummer!! Dat proces duurt namelijk wel anderhalf tot twee kostbare weken... Dat was dus echt even een kwestie van flexibel zijn en onze plannen aanpassen.

We hebben Othman's "mom" (tante) en zijn oma bezocht. Oma was ziek, herkende Othman niet en bleef maar kijken naar "mwari", de young lady, ik dus:)! Othman had gehoopt nog met zijn oma te kunnen kletsen, zij is altijd erg belangrijk geweest voor hem, maar helaas was ze dus niet aanspreekbaar....
We besloten na nog een nachtje Dar Es Salaam om met de bus naar Moshi te gaan. Even een change of scenery en hopelijk genieten van het uitzicht op de Kilimanjaro. We reisden dus naar Moshi waar we uiteindelijk een week in een goedkoop hotel heerlijk hebben gewoond. Films kijken in bed, goedkoop en lekker eten, vanaf de galerij Mount Kili meerdere malen bewonderd en echt even bijkomen van de hectische weken die we achter de rug hadden.
Ik hield contact met de ambassade en had gevraagd of ze me wilden mailen als de uitslag bekend was, zodat wij verdere plannen konden gaan maken. Op 7 november kwam er een mailtje binnen en in een oogwenk zag ik het goede nieuws. Ik wilde dat Othman zelf zijn email zou lezen en dat duurde even;)... Dus terwijl ik met een grijns van oor tot oor en tranen in mijn ogen om zijn schouder hing, las hij in de email dat zijn aanvraag is goedgekeurd en dat hij mee mag naar NL!!! Wow, wat een nieuws! Tranen van blijdschap! En toen kenden we elkaar drie maanden...bizar hoe snel dingen kunnen gaan!

Vanuit Moshi reisden we terug naar Dar en daar haalden we op 9 november Othman's paspoort inclusief visum op. Wat een euforisch gevoel! We liepen te dansen en joelen op straat en maakten met onze blijheid nog veel meer mensen blij!
In Dar hebben we oma nog een keer opgezocht, ditmaal lag ze in het ziekenhuis, maar ze was er een stuk beter aan toe (inmiddels is oma overleden, heftig nieuws terwijl Othman in NL was...). Othman kon zo ook even afscheid nemen van zijn tantes en nichtje. Daarna gingen we naar een tandarts, voor het eerst in zijn leven werd er naar Othman's gebit gekeken! Daar was dus heel wat aan bij te spijkeren dus er werden wat gaten geboord en gevuld. Op zich geen heel bijzonder verhaal natuurlijk, maar ik wilde even vertellen over hoe dat er aan toe ging. Het was echt een super de luxe kliniek, echt voor de rijken zeg maar. Alles tip top in orde, de kliniek had zo in Amsterdam kunnen staan! Een Indier behandelde Othman. Eerst wordt er gekeken wat er moet worden gedaan en dan besluit je wat je allemaal wilt laten doen. Othman liet alles aanpakken, wat uiteindelijk 200,000 shilling of zo zou kosten. Toen de Indier eenmaal klaar was begon ie een beetje te geinen en mompelde hij het een en ander en verliet toen de ruimte. Othman zei dat de man had gezegd dat we geld kunnen besparen. Als we nu naar de balie zouden gaan zouden we die 200,000sh betalen. Als we besloten om het corrupt aan te pakken zouden we 80,000 onder de map van de Indier schuiven en aan de balie zeggen dat we alleen een consult hadden gehad en daar 20,000 voor betalen. Al met al zou ons dat dus 100,000 sh schelen!!! Dat hebben we uiteraard gedaan...;)

Uiteindelijk zijn we 10 november echt op pad gegaan, op naar Oeganda!! Over onze reis schrijf ik hopelijk snel meer!

Kwaheri!